“Δεύτε ουν και ημείς κεκεθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν
αυτώ και συσταυρωθώμεν....... ίνα και
συζήσωμεν αυτώ....”
Στην λειτουργική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας η Αγία Εβδομάδα
των Παθών του Κυρίου κατέχει κεντρική
θέση στο εορτολόγιο, γιατί μας μεταφέρει στις συγκλονιστικές εκείνες
στιγμές μ’ ένα ξεχωριστό τρόπο. Ο πιστός αισθάνεται, ότι ξαναζεί την ευαγγελική
ιστορία, καθώς τα γεγονότα των παθών βιώνονται με αμεσότητα μέσα στα πλαίσια
της λειτουργικής ατμόσφαιρας, η οποία
συνδυάζεται με την έντονη ποιητική δύναμη και τον μουσικό λυρισμό.
Οι ιεροί
ευαγγελιστές έδωσαν στα ευαγγέλιά τους
ιδιαίτερη σημασία στις τελευταίες ημέρες της ζωής του Κυρίου. Και τούτο γιατί
αντελήφθησαν το σπουδαίο ρόλο που έπαιξε ο Σταυρός και η Ανάσταση του Ιησού στο χριστιανικό μήνυμα.
Ιδιαίτερα το ευαγγέλιο του Ιωάννου δεν εξαντλείται στα ιστορικά περιστατικά,
αλλά προχωρεί σε μια ερμηνεία των γεγονότων και των λόγων του Χριστού εκείνες
τις κρίσιμες στιγμές, που φανερώνουν τη θεολογία της πρώτης Εκκλησίας.
Ας δούμε πολύ
σύντομα πως συνδέεται η ιστορική πραγματικότητα των παθών με το σχέδιο του Θεού
που οδήγησε τον Ιησού από το μαρτύριο στην Ανάσταση και τη σωτηρία του
ανθρώπου.
Ο Ιησούς κατά την
τρίτη χρονιά της δημόσιας δράσης Του αποφασίζει να γιορτάσει το Πάσχα με τους
μαθητές Του στα Ιεροσόλυμα. Το Εβραϊκό Πάσχα ήταν μια εθνικοθρησκευτική γιορτή
που θύμιζε την πικρή δουλεία στην Αίγυπτο και την έξοδο – επιστροφή στη γη των
πατέρων τους.
Στην εποχή του
Χριστού με τις νέες ιστορικές περιπέτειες της ρωμαϊκής κυριαρχίας, η επέτειος
της γιορτής του Πάσχα αφύπνιζε τον ισραηλιτικό εθνικισμό και κορυφωνόταν η
πίστη στον αναμενόμενο Μεσσία, που θα σταματούσε τα δεινά του ισραηλιτικού
λαού. Με αυτά τα εθνικά συναισθήματα έβλεπε ο Εβραϊκός λαός την έλευση του Ιησού. Γι’ αυτό και Τον
υποδέχθηκαν θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα σαν πολιτικό ελευθερωτή.
Ο Χριστός όμως δεν
εισέρχεται ω έφιππος πολεμιστής, αλλά “καθήμενος επί πώλου όνου”, για να δείξει
ότι είναι ειρηνικός ηγέτης και διακρίνει στα πρόσωπα αυτών που τον
ζητωκραυγάζουν τώρα με το “Ωσαννά” τον μανιασμένο λαό, που σε λίγες μέρες θα
ζητήσουν τη θανάτωσή του. Αυτή η μεταστροφή του Εβραϊκού λαού δεν ήταν μια
επιπόλαιη στάση, αλλά οφειλόταν στην απογοήτευση που ένοιωσαν από την άρνηση
του Χριστού ν’ αναλάβει την ηγεσία ενός επαναστατικού κινήματος κατά των
Ρωμαίων. Μάλιστα όταν ο Χριστός βρισκόταν μπροστά στην εξουσία ανίσχυρος και
ανυπεράσπιστος, βεβαιώθηκαν, ότι δεν ήταν ο πολιτικός ηγέτης που ζητούσαν. Γι’
αυτό όλοι απαιτούσαν την παραδειγματική τιμωρία του. Και από το άλλο μέρος η
Ισραηλιτική ηγεσία ήταν ενοχλημένη από τον έλεγχο που εξαπέλυσε ο Χριστός
εναντίον τους.
Αυτά είναι εν
ολίγοις τα ιστορικά πλαίσια της ευαγγελικής ιστορίας των παθών. Ανεξάρτητα όμως
από τα γεγονότα που οδήγησαν τον Χριστό στον θάνατο, ο Ιησούς ενσυνείδητα
βαδίζει προς το πάθος.
Ο Χριστός γνωρίζει
ότι το τέλος εγγίζει και θεωρεί λυτρωτικό τον θάνατό Του για τη σωτηρία του
κόσμου.
Οι πρώτοι χριστιανοί
ξεπέρασαν πολύ γρήγορα το σκάνδαλο του ατιμωτικού θανάτου Χριστού, αφού ο
προφήτης Ησαΐας παρουσιάζει το Μεσσία ως πάσχοντα δούλο. Ο μαρτυρικός θάνατος
του Χριστού κατά τον Παύλο είναι πηγή δύναμης, ζωής και ανάστασης. Η “αδυναμία”
του Θεού δείχνει ότι ο Θεός επεμβαίνει στην ιστορία όχι με δύναμη και βία, αλλά
με ταπείνωση και αγάπη, που είναι η αληθινή έκφραση της δύναμης του Θεού.
Ο ι. Υμνογράφος
καλεί τους πιστούς να γίνουν συνοδοιπόροι του Χριστού στο δρόμο του μαρτυρίου
Του για να μπορέσουν να δοξαστούν μαζί Του. Μ’
αυτή τη σκέψη η Εκκλησία μας την εβδομάδα αυτή μας προσκαλεί να ζήσουμε
τα γεγονότα των Παθών του Κυρίου προβάλλοντας κάθε μέρα από ένα γεγονός και ένα
μήνυμα για να μας οδηγήσει τελικά στην χαρά της Αναστάσεως.
Ας ακολουθήσουμε
ταπεινά αυτή την συνοδοιπορία προς το Πάθος και την Ανάσταση.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα
π. γ. Στ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου