Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (Αγ. Πατέρων) Ευαγγέλιο: Ιω. 17, 1-13


                                       Η ΔΟΞΑ  ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

          Εν ολίγοις


          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση διαφέρει από τις περικοπές των άλλων Κυριακών. Δεν αναφέρεται στην εξιστόρηση κάποιου περιστατικού από τη ζωή του Κυρίου ή κάποια περιγραφή ενός θαύματός Του. Το σημερινό ευαγγέλιο επαναφέρει στη μνήμη μας το πρώτο τμήμα τη συγκινητική προσευχή που απεύθυνε προς τον Πατέρα Του στο υπερώο του Μυστικού Δείπνου, «εαυτόν υπέρ ημών ιερουργών».

          Σ’ αυτή την αρχιερατική προσευχή της Διαθήκης με τα όσα παραμυθητικά και παραινετικά αναφέρει ο Θεάνθρωπος Κύριος στους μαθητές, βρίσκουμε την άμεση συνάφεια με όσα λέγονται γι’ αυτούς. Ο Διδάσκαλος γύρω πριν από το πάθος προσεύχεται όχι τόσο για τον εαυτό του, όσο γι τους Μαθητές Του, που θα συγκλονισθούν από όσα θ’ ακολουθήσουν,  κάποιοι θα τον εγκαταλείψουν και δυστυχώς άλλοι θα τον προδώσουν. Είναι μια ειδική διάλεξη μάλλον προς τον Πατέρα παρά μια προσευχή στο γνωστό μας σχήμα.

          Θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο νόημα του στίχου 9 του κειμένου που αναφέρει: «εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ. Δεν παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά γι’ αυτούς που μου έδωσες, γιατί ανήκουν σε σένα».

          Όπως βλέπουμε ο Χριστός στην προσευχή του εκείνη τη δραματική ώρα λίγο πριν από το πάθος Του σκέπτεται τους μαθητές Του. Γι’ αυτούς δέεται και παρακεί, δείχνει ενδιαφέρον και αγωνία που τους αφήνει χωρίς την δική του παρουσία.

          Δεν παρακαλεί για τον κόσμο, για τους άλλους που βρίσκονται έξω από το υπερώο και μακριά από την αγωνία και τον ψυχικό του πόνο. Για εκείνους που έμειναν απλοί ακροατές το λόγου του και απαθείς θεατές των θαυμασίων Του.

          Οι μαθητές οπωσδήποτε δεν θα είχαν ακούσει πιο εγκωμιαστικό και θερμό λόγο από το στόμα του διδασκάλου τους. Ήταν λυπημένοι γιατί έβλεπαν τις ελπίδες τους να συντρίβονται. Η ώρα της  μεγάλης πρόκλησης έφθανε και η προσευχή του διδασκάλου τους θα στήριζε τους μαθητές.

          Αν κάποιος δει έτσι βιαστικά και επιπόλαια την προσευχή αυτή του Χριστού υπέρ των μαθητών Του, θα νομίζει, ότι ο Χριστός κατά κάποιο τρόπο περιφρονεί τον κόσμο. Όχι, αυτό δεν είναι σωστό. Ο κόσμος παρά το ότι «κείται εν τω πονηρώ» δεν περιφρονήθηκε από τον Χριστό. Ο Απ. Παύλος σημειώνει στην προς Ρωμαίους Επιστολή του: «συνίστησι την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών ο Χριστός υπέρ ημών απέθανεν». Απλά ο Κύριος προσευχόμενος και λέγοντας «εγώ περί εαυτών ερωτώ…» ήθελε να δείξει πόσο αγάπησε τους μαθητές Του.

          Συγχρόνως όμως ο Κύριος δείχνοντας την εξαιρετική αυτή αγάπη προς τους μαθητές Του αποσκοπούσε να δείξει ποιοι είναι οι δικοί του, ποιοι ανήκουν στον κύκλο των αγαπημένων ανθρώπων, στους οποίους ευαρεστείται. Διότι ο κόσμος με τη λειψή κρίση του δεν γνώριζε ότι αυτοί οι ταπεινοί και απλοϊκοί ήτα άνθρωποι του Θεού.

          Βέβαια που να το γνώριζε ο κόσμος αφού οι μαθητές δεν προέρχονταν ούτε από τους αριστοκράτες της εποχής, ούτε από υψηλούς θρησκευτικούς κύκλους, ούτε από κάποια ιερατική τάξη. Ο κόσμος σχεδόν πάντα κρίνει «κατ’ όψιν» και μετρά την αξία του ανθρώπου με κοσμικά κριτήρια, καταγωγή, ένδοξο παρελθόν, αξιώματα, μόρφωση κ. α. Το μυστικό της ψυχής του καθενός παραμένει απρόσιτο και άγνωστο. Γι’ αυτό και αργότερα ο κόσμος έδειξε την περιφρόνησή του προς τους ταπεινούς Γαλιλαίους μαθητές. Αλλ’ ο διδάσκαλος τους τους είχε προετοιμάσει. «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησε ο πατήρ υμών δούναι ημίν το βασιλεύειν»,

          Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, ότι κατά την αρχιερατική Του προσευχή ο Κύριος μας άνοιξε την καρδιά του, για να δούμε ποιοι είναι μέσα. Αλήθεια πόσοι βρέθηκαν δίπλα του τον καιρό της επί γης παρουσία του; Αρχιερείς, ιερείς, Γραμματείς, Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, αρχές και απ’ αυτούς μόνο ένδεκα κέρδισαν τν καρδιά Του.

          Γιατί άραγε; Διότι είχαν μια σπουδαία ψυχή, διέθεταν απλότητα, ήθος, γνησιότητα, πίστη στο Θεό, αγάπη, αυταπάρνηση και θυσιαστικό πνεύμα. Για όλα αυτά οι απόστολοι κέρδισαν την αγάπη του Ιησού Χριστού.

          Αλλά το ίδιο ισχύει και για τους γνήσιους μαθητές και διαδόχους των Αποστόλων. Και γι’ αυτούς έκανε αναφορά στην αρχιερατική Του προσευχή: «ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων δια του λόγου αυτών προς εμέ».

          Σ’ αυτούς τους αγαπημένους του Κυρίου ανήκουν οι Πατέρες που συγκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο που έγινε το 325 μ. Χ. Οι εκκλησιαστικοί αυτοί άνδρες που τιμώνται σήμερα από την Εκκλησία μας υπήρξαν όχι μόνον «θρόνων διάδοχοι», αλλά «τρόπων μέτοχοι» των Αγίων Αποστόλων. Κι’ αυτοί παρέμειναν πιστοί στον Χριστό και την αγωνία Του, όταν οι αιρετικοί προσπαθούσαν να νοθεύσουν την πίστη της Εκκλησίας.

          Επίσης στο κύκλο των αγαπημένων του Κυρίου ανήκουν και αυτές οι εκλεκτές ψυχές τις οποίες αγνοεί σήμερα ο κόσμος. Ανήκουν εκείνοι οι πιστοί που ακολουθούν χωρίς παρεκκλίσεις το νόμο και τις εντολές Του Θεού.

          Οι «επιεικείς και μέτριοι, οι ταπεινοί και φρόνιμοι, οι σώφρονες νέοι που δεν μολύνθηκαν από την από την αμαρτία του κόσμου, οι μετανοημένοι χριστιανοί, όσοι υπομένουν με καρτερία την αδικία που τους γίνεται, όσοι καταφρονούνται και αναβαίνουν τον προσωπικό ους Γολγοθά προσδοκώντας την Ανάσταση του Κυρίου.

          Αλήθεια τί τιμή και δόξα ν’ ακούμε κι εμείς στην Εκκλησία του Κυρίου Ιησού; 

         

          Καλή Κυριακή



π. γ. Στ.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία ανάλυση.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστή παρατήρηση όλοι μας κρίνουμε κάτοψιν. Δεν ξέρουμε την ψυχή του.
Γι'αυτό λοιπόν μην κατακρίνουμε γιατί δεν ξέρουμε τα κίνητρα της ψυχής του καθενός.

Ανώνυμος είπε...

ακόμα μια θεολογική ανάλυση του ευαγγελικού αναγνώσματος.
Καλή Κυριακή!

Ανώνυμος είπε...

Έκτακτη η ανάλυση.
Εξαιρετική μπορεΩ να πω.