Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο: Ματθ. 19, 16-26



Ο ΠΟΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

          Εν ολίγοις
         
          Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα τονίζει, ότι  αληθινός χριστιανός είναι αυτός που είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στον Ιησού Χριστό. Πάνω απ’ όλα τα αισθητά πράγματα του κόσμου για τον ορθόδοξο πιστό είναι ο Χριστός και ο λόγος Του. Δεν χωράνε αβαρίες, συμβιβασμοί και υποχωρήσεις. Δεν υπάρχει διχασμένη πίστη.
          Ο πλούσιος του σημερινού ευαγγελίου προσήλθε προς τον Ιησού για να τον ερωτήσει τι πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια βασιλεία. Ο Κύριος του απαντά, να τηρεί τις εντολές, αναφέροντάς του τις μωσαϊκές εντολές, όπως να μη φονεύσει, να μην μοιχεύσει, να μην κλέψει, να μην ψευδομαρτυρήσει, να τιμά τους γονείς του και ν’ αγαπά τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Όλα αυτά τα κάνω,  απαντά ο πλούσιος, τα εφαρμόζω από τη νεότητά μου. Μήπως μου λείπει  τίποτα, για να είμαι τέλειος;
          Πράγματι του έλειπε η αληθινή πίστη για έναν πραγματικό ενάρετο βίο. Η καρδιά του ήταν μοιρασμένη ανάμεσα σε τυπικές εντολές και στην προσκόλληση σε επίγεια αγαθά και απολαύσεις. Ο Χριστός για να του δείξει, ότι ήταν επιφανειακά τέλειος, του ζήτησε, εφόσον θέλει να γίνει τέλειος να πωλήσει τα υπάρχοντά του και να τα μοιράσει στους φτωχούς και με αποφασιστικότητα να ακολουθήσει τον Χριστό. Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι η θυσία για ένα τυπολατρικά θρησκευόμενο, χωρίς πνοή και χωρίς εσωτερική καλλιέργεια; Γι’ αυτό και γύρισε την πλάτη και έφυγε με λύπη. Αυτοί οι τύποι είναι θρησκευόμενοι μόνο προς το θεαθήναι.
          Ο Χριστός θέτει κάποιες προϋποθέσεις για να μπει κανείς στη βασιλεία του Θεού όπως: Η τήρηση των εντολών του Θεού.
          «Τήρησον τας εντολάς», λέγει στο νέο. Σήμερα η απαίτηση για τήρηση των εντολών σοκάρει . Έτσι πολλοί κατηγορούν τον χριστιανισμό των «καλών έργων» σαν ευσεβισμό και υποκρισία ή έστω χριστιανισμό των αφελών! Ο Χριστός όμως που γνωρίζει τι είναι ευσέβεια, μιλά συγκεκριμένα για τήρηση των εντολών. Και ο απ. Παύλος μιλεί για έργα, για εντολές, για καρπούς του Πνεύματος. Για να τηρηθούν οι εντολές του Χριστού, είναι ανάγκη να έχει κανείς ορθή γνώση του θελήματός Του. Έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί μόνο η ορθή πίστη μπορεί να μετουσιωθεί σε ορθή ζωή.
          Όμως υπάρχει κι ένας κίνδυνος στην άσκηση του θείου θελήματος. Ο κίνδυνος της αυτοπεποίθησης. «Πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου». Λέγει με κάποια αναίδεια ο νέος. Δηλ. μιλά σαν ένας πιστός τηρητής του θείου νόμου. Λησμονεί όμως πως ό, τι κι αν «ποιήσωμεν πάντα τα διαταχθέντα ημίν…..αχρείοι δούλοι εσμέν, ο οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν».  Ο νέος μας εδώ εκπροσωπεί μια ορθολογιστική αντίληψη για τη δικαιοσύνη του Θεού. Μας θυμίζει κάποιο ευσεβισμό, μια ζωή τυποποιημένη με μια σειρά από καλές πράξεις. Η χριστιανική ζωή όμως δεν είναι κάτι το τυποποιημένο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ζωή εν Χριστώ. Δέχεται κανείς το Χριστό και μετά αφήνεται να οδηγείται από το Χριστό στη ζωή του. Αφού λοιπόν δεν είναι αρκετή η γνώση του νόμου, για να τον εφαρμόσει κανείς, δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι τον έχει εφαρμόσει στην πληρότητά του.
          Αυτός ο κίνδυνος απειλεί πολλούς πιστούς γιατί η ψευδαίσθηση της εφαρμογής του θείου νόμου  οδηγεί σε έπαρση και έτσι παύει και ο αγώνας  και αρχίζει η σύγκριση με τους άλλους. «Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων».
          Δυστυχώς όλοι έχουμε την αχίλλειο πτέρνα μας, διότι κι αν υποθέσουμε ότι εφαρμόσαμε όλο τον νόμο, δεν γίνεται, κάπου θα υστερούμε. Αν θέταμε κι εμείς στο Χριστό το ερώτημα «τι έτι υστερώ», θα παίρναμε οπωσδήποτε την ανάλογη απάντηση. Και θα ήταν ευχής έργο να υστερούσαμε σε ένα. Ο καθένας μας έχει τα αδύνατα σημεία του, τις ελλείψεις και παραλείψεις του, και θα πρέπει να έχει υπ’ όψη του αυτό που λέει ο απ. Παύλος: « Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέσει». Και ακριβώς σ’ αυτό το σημείο έγκειται ο χριστιανικός μας αγώνας. Στην δυσκολία μας να ξεπεράσουμε αυτή την έλλειψη που μας εμποδίζει στην άσκηση της αγιότητας.
          Οπότε είναι εύλογο και το ερώτημα των αγίων αποστόλων: «Τις άρα δύναται σωθήναι»; Η απάντηση του Χριστού ότι «παρά τω Θεώ πάντα δυνατά έστιν», θυμίζει το λόγο του απ. Παύλου «ου του θέλοντος, ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού». Που σημαίνει, ότι ο άνθρωπος δεν σώζεται μόνος του, τον σώζει ο Χριστός. Ο άνθρωπος είναι ατελής και αμαρτωλός. Όμως έχοντας τη χάρη του Θεού μπορεί να γίνει σωσμένος και άγιος. «Χάριτι Θεού εστέ σεσωσμένοι».
          Αυτά όλα όμως μας οδηγούν στην αντίληψη ότι δεν μπορεί να ζητεί ο άνθρωπος αξιομισθίες από τον Θεό, δηλ. αμοιβή για τις πράξεις του. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους  ως προς την αγιότητα  και το χειρότερο να θεωρεί τον εαυτό του σωσμένο και τους άλλους χαμένους, γιατί  πάνω απ’ όλα βρίσκεται η χάρη του Θεού. Αν ο πιστός αγωνίζεται να εφαρμόσει τις εντολές του Θεού δεν το κάνει για να εξαναγκάσει το Θεό να τον αμείψει, διότι η χάρη δεν είναι κάτι το μαγικό. Απλά η εφαρμογή των εντολών τον βοηθεί να παραμείνει κοντά στο Θεό, για  να μπορεί να δέχεται τις σωστικές ενέργειές Του. Ο πιστός με την τήρηση των εντολών ζει το γεγονός της σωτηρίας, όπως συνέβη με τη Μαρία, η οποία «παρακαθήσασα παρά τους πόδας του Ιησού ήκουε τον λόγον αυτού».
          Ο άνθρωπος του Θεού τελικά μοιάζει μ’ ένα  πολεμιστή που παραφυλάει στη σκοπιά του περιμένοντας τον εχθρό να του επιτεθεί. Η σωτηρία του είναι υπόθεση συνεχούς αγώνα και επαγρύπνησης. Αν τολμήσει και χαλαρώσει για λίγο αυτό είναι αρκετό για να πέσει στη παγίδα του πονηρού και να πάει όλος ο αγώνας του χαμένος. Αυτή τη στιγμή περιμένει εξ άλλου περιμένει.
         
          Καλή Κυριακή
         
π. γ. στ.


             
           
           




3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο

Ανώνυμος είπε...

Καλή και ευλογημένη Κυριακή.

Ανώνυμος είπε...

Η σωτηρία θέλει κόπο θυσία και συνεχή αγώνα
Αλλοίμονο σε κείνον που αγωνίστηκε για λίγο και Νόμισε πως κέρδισε τον αγώνα τον παράδεισο Δηλαδή