του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου
Κάποτε έθεσαν στον μακαριστό π.Αθανάσιο Μυτιληναίο την
εξής ερώτηση: «Γιατί για να πάμε στον παράδεισο πρέπει να αγαπάμε το Θεό; Δεν
φτάνει να είμαστε καλοί άνθρωποι;». Τότε ο π.Αθανάσιος τόνισε ότι είναι πάρα πολύ σπουδαία αυτή η
απορία και για αυτό ζήτησε να προσέξουν ιδιαίτερα την απάντηση οι ακροατές του.
Είναι γνωστό, είπε, ότι πάρα πολλοί άνθρωποι στην εποχή
μας υποστηρίζουν ότι θα ήθελαν να είναι καλοί άνθρωποι χωρίς να έχουν ανάγκη να
αγαπάνε τον Θεό. Μάλιστα, ας πούμε σε ένα ζεύγος ανθρώπων, η γυναίκα πηγαίνει
στην εκκλησία, ενώ ο σύζυγος δεν πηγαίνει. Και λέει σαν επιχείρημα στη γυναίκα
του, η οποία τον προτρέπει να πάει στην εκκλησία, ότι εγώ είμαι πιο καλός από
εσένα που πας στην εκκλησία. Συμβαίνει δε πολλές φορές μία γυναίκα να λέει ότι
ο σύζυγός της είναι πολύ καλός άνθρωπος, μόνο που δεν πάει στην εκκλησία. Έτσι
επαναπαύεται από το ότι ο σύζυγός της είναι καλός άνθρωπος και δεν δίνει
ιδιαίτερη σημασία στο ότι ο σύζυγός της δεν αγαπά και δεν λατρεύει τον Θεό στη
Θεία Λειτουργία. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου σωστό.
Όταν ρωτήθηκε κάποτε ο Κύριος από έναν νομικό, τι πρέπει
να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή, ο Κύριος απάντησε: «Αγαπήσεις Κύριον
τον Θεό σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της
ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν»
(Λουκ.ι΄ 27). Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να λες ότι θα αγαπήσεις τους γονείς
σου ή τον πλησίον σου, εάν δεν αγαπάς τον Θεό. Πώς είναι δυνατόν να συμβεί
αυτό; Ή πώς είναι ακόμη δυνατόν να λες
πιστεύω στον Θεό, αλλά δεν αγαπώ τον Θεό;
Αν κάνω το αγαθό, επειδή είμαι καλός άνθρωπος χωρίς να
αγαπώ τον Θεό, τότε το αγαθό το κάνω αυτόνομο. Αυτό το τραγικό λάθος έκανε η
Καντιανή φιλοσοφία διδάσκοντας ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τον Θεό, αλλά
αρκεί να είναι καλός άνθρωπος. Όμως αυτή η αυτονομία είναι δαιμονική. Τον
διάβολο ποσώς δεν τον ενδιαφέρει αν κάποιος είναι καλός άνθρωπος, μάλιστα
βοηθεί τον άνθρωπο να γίνει καλός,
φτάνει να μην έχει σχέση με τον Θεό, με την πίστη και με την αγάπη προς Αυτόν.
Όταν όμως κόψουμε το αγαθό από τον Θεό, ο οποίος είναι Αγαθός και η πηγή παντός
αγαθού, τότε αυτό το αγαθό είναι δαιμονικό αγαθό. Αυτό ο Θεός το αποβάλλει και
το τιμωρεί.
Οι πρωτόπλαστοι τι θέλησαν; Να θεωθούν. Καλό πράγμα δεν
ζήτησαν; Με ποιο τρόπο; Όπως τους το είπε ο διάβολος, δηλαδή χωρίς τον Θεό. Μια
θέωση αυτόνομη, κομμένη από τον Θεό. Τι αποτέλεσμα είχαν; Το αποτέλεσμα, ήταν
να πέσουν.
Για αυτό αντιλαμβάνεστε τώρα, ποια είναι η διαφορά
ανάμεσα στον καλό άνθρωπο και στον καλό χριστιανό. Είναι τρομακτικά μεγάλη η
διαφορά. Ο καλός άνθρωπος δεν σώζεται, μόνο ο καλός χριστιανός. Έτσι θα
ακούσετε να λένε και για τους μασόνους ακόμη. Ναι, είναι μασόνος, αλλά ξέρετε,
είναι καλός άνθρωπος. Έ, και τι σημασία έχει αυτό; Τον κάνει ανώτερο δηλαδή
αυτό, το ότι είναι καλός άνθρωπος; Ναι, ξέρετε, είναι φιλάνθρωπος. Καμία
σημασία δεν έχει αυτό, καμία σημασία. Τελείως το θέμα απορρίπτεται, εάν αυτό το
αγαθό το ξεκόψουμε από την πίστη. Λέει ο απόστολος Παύλος: «Πάν ο ούκ εκ
πίστεως, αμαρτία εστίν» (Ρωμ. ιδ΄ 23). Κάθε τι που δεν προέρχεται από την πίστη
στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι αμαρτία. Και το αγαθό είναι αμαρτία, εάν
είναι ξεκομμένο από την πίστη.
Συνεπώς δεν μπορούμε να λέμε, ότι είμαστε καλοί άνθρωποι.
Δεν θα γίνουμε καλοί άνθρωποι, θα γίνουμε καλοί χριστιανοί, διότι δεν μπορούμε
να μπούμε στην βασιλεία του θεού, εάν δεν αγαπάμε τον Θεό. Και για να φθάσουμε
να αγαπάμε τον Θεό πρέπει να είμεθα πιστοί σε αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου