του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου
Φωτογραφίες πολλές αγαπητοί, φωτογραφίες της ανθρώπινης κοινωνίας βλέπουμε
μέσα στην Ευαγγελική περικοπή της Ε’ Κυριακής Ματθαίου. Όχι μιά, αλλά πολλές
φωτογραφίες του σημερινού κόσμου υπάρχουν.
Ας τις παρουσιάσουμε και ας δούμε με ποια από όλες τις φωτογραφίες αυτές
μοιάζει η σύγχρονη κοινωνία.
Να η μια φωτογραφία. Είναι οι παράνομοι χοιροβοσκοί. Ενώ ο Μωσαϊκός νόμος
απαγορεύει το χοιρινό κρέας, οι χοιροβοσκοί εκείνοι βοσκάνε ολόκληρο κοπάδι από
χοίρους και βγάζουνε παράνομο κέρδος. Χρήματα με παρανομία.
Η δεύτερη φωτογραφία: Δυό άνθρωποι δαιμονισμένοι. Φόβος και τρόμος της
περιοχής. Κατοικούσαν μέσα στα μνήματα, σχίζανε τα ρούχα τους, καμιά δύναμις δεν μπορούσε να τους
κάνει καλά.
Τρίτη φωτογραφία: Οι κάτοικοι των Γεργεσηνών ή Γαδαρηνών. Βγαίνουν έξω από
την πόλη και έρχονται να συναντήσουν το Χριστό και να τον παρακαλέσουν όχι να
μπει στην πόλη τους και να τους ευλογήσει, αλλά να απομακρυνθεί από την πόλη
τους και να εξαφανισθεί, γιατί ήταν ανεπιθύμητος.
-Φύγε, Χριστέ, του λένε. Δεν σε θέλουμε είσαι ανεπιθύμητος… Τι είναι ο
Χριστός μπροστά στα κέρδη τους, στα λεφτά τους; Ο Χριστός κάνει ζημιά στο
παράνομο κέρδος τους. Δεν τους χρειάζεται λοιπόν. Δεν έχει θέση σε μια κοινωνία
υλιστική και καταναλωτική, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Χειρότεροι κι από τα ζώα.
Δείξαμε τρεις φωτογραφίες ανθρώπων, τη φωτογραφία των παράνομων βοσκών, τη
φωτογραφία των δαιμονισμένων και τη φωτογραφία των Γαδαρηνών. Με ποια
φωτογραφία μοιάζει περισσότερο η ανθρώπινη κοινωνία;
Μοιάζει βέβαια και με τις τρείς φωτογραφίες. Περισσότερο όμως μοιάζει με
μια τέταρτη φωτογραφία. Δεν είναι φωτογραφία ανθρώπων, είναι φωτογραφία ζώων.
Είναι η αγέλη των χοίρων. Μα, θα πείτε, η φωτογραφία των ζώων μοιάζει πιο πολύ
με την ανθρώπινη κοινωνία; Υπερβολικός ο λόγος…
Και όμως! Και οι λόγοι της Αγίας Γραφής και η εξέτασις της πραγματικότητας
δείχνουν πως δεν είναι υπερβολικός ο λόγος. Τι λέει η Γραφή; «Άνθρωπος εν τιμή
ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς»
(Ψαλμ. 48, 13.2δ1). Τιμημένος με θεία τιμή ο άνθρωπος, στεφανωμένος με στεφάνι
θεϊκό, δημιουργημένος και πλασμένος για τα ύψη του ουρανού, ξέπεσε πολύ χαμηλά,
σε πάθη αμαρτωλά, και ωμοιώθηκε με τα ανόητα κτήνη.
Αυτά λέει η Γραφή με το στόμα του Ψαλμωδού. Και αυτό λέει και η
πραγματικότητα. Οι άνθρωποι έγιναν σαν τα ζώα, και χειρότεροι μερικές φορές από
τα ζώα. Γιατί χειρότεροι; Γιατί τα ζώα είναι ανόητα, στερούνται λογικής,
στερούνται θελήσεως, στερούνται όλων εκείνων των ψυχικών δυνάμεων, που μπορούν
να συγκρατήσουν τις ορμές και τα πάθη. Ενώ ο άνθρωπος! Έχει νου, έχει λογική,
έχει θέληση, έχει, με μια λέξη, ψυχή. Και η ψυχή έχει τη δύναμη να επιβάλλεται
πάνω στο σώμα και να συγκρατήται ο άνθρωπος και να προφυλάσσεται από το
κατρακύλισμα της αμαρτίας. Να, γιατί είναι χειρότερος ο άνθρωπος. Έχει λογική, και όμως κάνει ό,τι κάνουν τα άλογα
ζώα.
Είναι ακόμα χειρότερος ο άνθρωπος από τα ζώα και διότι κάνει και χειρότερα
και αισχρότερα πράγματα από εκείνα που κάνουν τα ζώα.
Αγέλη βοσκομένη
Αγέλη χοίρων, λοιπόν, πολλοί άνθρωποι μέσα στην κοινωνία. Αγέλη χοίρων, που
μοιάζει με την αγέλη εκείνη των χοίρων των Γεργεσηνών. Μοιάζει κι ως προς τις
δυό σκηνές της αγέλης εκείνης.
Η μια σκηνή: «Ην δε μακράν απ΄ αυτών αγέλη χοίρων πολλών βοσκομένη». Μια
αγέλη από χοίρους, από γουρούνια, που
βοσκάνε. Πόσο διαφέρει η βοσκή των χοίρων απ’ τη βοσκή άλλων ζώων! Ακάθαρτα ζώα
οι χοίροι, αρέσκονται να βοσκούν σε ακάθαρτα μέρη, να κυλιούνται μέσ’ στη
λάσπη, μέσ’ στο βούρκο, να οσφραίνωνται τις ακαθαρσίες.
Τέτοια βοσκηματώδη και ακάθαρτη ζωή ζουν πολλοί άνθρωποι. Ο άνθρωπος, που
δεν είναι μόνο ψυχή, αλλά και σώμα, ασχολείται βέβαια και με τα υλικά πράγματα.
Προσπαθεί να ικανοποιήσει τις υλικές ανάγκες του απ’ την πλούσια βοσκή του
Θεού, απ’ το πλούσιο λιβάδι της γης. Μα πολλοί έχουν πέσει με τα μούτρα στην
ύλη, όλο με την ύλη ασχολούνται όλο με το φαΐ και το πιοτό και την καλοπέραση.
Η ζωή τους κατήντησε χοιρώδης και κτηνώδης. Τους αρέσει η λάσπη και ο βούρκος.
Ηδονίζονται να κυλιούνται μέσα στα ακάθαρτα λασπόνερα της αμαρτίας,
ευχαριστιούνται να λούζωνται μέσα στο βόρβορο.
Ακόρεστος ο άνθρωπος. Γουρούνι η σάρκα, δεν ικανοποιείται, δεν σταματά να
τρώει, να πίνει, να μαζεύει λεφτά. Δε βόσκει στα καθαρά λιβάδια του Θεού,
βόσκει στον ακάθαρτο βούρκο του Διαβόλου.
Αλλά και σ’ άλλο σημείο μοιάζει με
την αγέλη των χοίρων, που αρέσκονται να κυλιούνται στο βούρκο. Οι χοίροι
βοσκούν έχοντας πάντοτε τα μάτια προς τα κάτω. Ποτέ δεν στρέφουν τα μάτια προς
τα πάνω, να δουν πως πέρα από τη λάσπη υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος, υπάρχει η
ωραία φύσις, ο γαλάζιος ουρανός, τ’ αστέρια ψηλά μέσα στο σύμπαν. Λάσπη και
βούρκο μονάχα ξέρουν, και μέσα εκεί βρίσκουν όλη την ικανοποίηση τους.
Μα μήπως έτσι δεν κατήντησαν και
πολλοί άνθρωποι; Τα μάτια προς τα κάτω τα έχουν, ποτέ προς τα πάνω. Ύλη, λεφτά, διασκεδάσεις,
βούρκος.
Μη μιλάτε στους ανθρώπους αυτούς για άλλο κόσμο. Μη τους λέτε, πως υπάρχει
ουρανός, πώς πάνω απ’ την ύλη είναι το πνεύμα, πάνω απ’ το σώμα είναι η ψυχή,
πάνω απ’ το χώμα είναι ο ουρανός, πάνω απ’ την παρούσα ζωή είναι η άλλη ζωή, η
άφθαρτη και αιώνια.
Μη τους λέτε, πως υπάρχουν απ’ τις χαρές αυτές τις ψεύτικες άλλες χαρές πιο
μεγάλες. Μη τους λέτε, πως εκτός απ’ το μπουζούκι υπάρχει κι ο ύμνος του Θεού,
πως εκτός απ’ το νυκτερινό κέντρο υπάρχει κι ο ναός του Θεού, πως εκτός απ’ τους
αγώνες της μπάλας υπάρχουν κι οι ωραίοι αγώνες της ψυχής, πως εκτός απ’ τις
παράνομες και αμαρτωλές σχέσεις υπάρχουν και οι πνευματικές σχέσεις, εκτός απ’ τον
ψεύτικο και αμαρτωλό έρωτα υπάρχει κι η χριστιανική αγνή αγάπη, πως εκτός απ’ το
συμφέρον υπάρχει κι η ιδεολογία και η θυσία και ο ηρωισμός. Όχι, όχι, η
σύγχρονη κοινωνία κόλλησε τα μάτια στην ύλη, στη λάσπη. «Αγέλη χοίρων
βοσκομένη» έχει καταντήσει.
Αγέλη παράνομη
Αλλ’ η αγέλη εκείνη δεν ήταν απλώς βοσκομένη. Ήταν παρανόμως βοσκομένη.
Έβοσκε παράνομα σε τόπους και σε λιβάδια που δεν έπρεπε. Σε άλλους τόπους,
μακριά από την αγία γη, μπορούσαν να βόσκουν. Παράνομη βοσκή. Παράνομη ζωή.
Πόσοι άνθρωποι δεν ζουν μια τέτοια ζωή! Τους βλέπεις εξωτερικά ευγενικούς και
καλούς. Θαρρείς πώς δεν κάνουν σε κανέναν κακό. Κι όμως ζουν σε μια παρανομία.
Άφησαν τη νόμιμη βοσκή τους, εγκατέλειψαν τη νόμιμη στέγη και τη νόμιμη
οικογένεια, και τώρα ζουν παράνομα στα πιο αισχρά πάθη.
Αγέλη χοίρων βοσκομένη παράνομα.
Αγέλη δαιμονιζομένη
Μα η αγέλη εκείνη των Γαδαρηνών δεν ήταν μονάχα βοσκομένη παράνομα.
Κατάντησε και δαιμονιζομένη και κατακρημνιζομένη. «Επίτρεψον –παρακαλούν οι δαίμονες, που είχαν φωλιάσει μέσα στους
δύο δυστυχισμένους ανθρώπους των Γαδαρηνών- επίτρεψον ημίν απελθείν εις την
αγέλη των χοίρων». Και ο Χριστός επέτρεψε. Τα
δαιμόνια βγαίνουν από τους ανθρώπους και μπαίνουν στην αγέλη των χοίρων.
Και μόλις μπήκαν στην αγέλη, «ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του
κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον».
Τότε ο Χριστός επέτρεψε να βγουν τα δαιμόνια από τους ανθρώπους και να μπουν
στην αγέλη. Στη σύγχρονη κοινωνία έχει επιτρέψει ο Θεός να μπουν τα δαιμόνια
στους ανθρώπους και να μετατραπούν οι άνθρωποι σε αγέλη δαιμονισμένη, χειρότερη
από τη δαιμονισμένη αγέλη των χοίρων.
Για φαντασθείτε τη σκηνή: Οι χοίροι, τα γουρούνια της αγέλης, τυφλωμένα από
τα δαιμόνια που φώλιασαν μέσα τους, τρέχουν το ένα πίσω απ’ το άλλο με ακάθεκτη
ορμή και γκρεμίζονται το ένα ύστερα απ’ το άλλο στη θάλασσα. Ποιος θα μπορούσε
να συγκρατήσει τα ακάθαρτα αυτά δαιμονισμένα ζώα απ’ την καταστροφή;
Σε αγέλη, που βαδίζει ολοταχώς με ακάθεκτη ορμή στο γκρεμό, έχει μεταβληθεί
η σύγχρονη κοινωνία. Αγέλη χωρίς ελευθερία και προσωπικότητα κατάντησαν οι
άνθρωποι, και μάλιστα οι νέοι. Μιλάνε για ελευθερία και για προσωπικότητα. Ποια
ελευθερία μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, όταν ακολουθεί το μπουλούκι, την αγέλη
του κόσμου, ενός κόσμου εξωφρενικού, ενός κόσμου έξαλλου, ενός κόσμου
δαιμονιώδους; Ποια προσωπικότητα μπορεί να έχει ένας νέος, όταν αποτελεί πιστή
απομίμηση και αντιγραφή κάθε έξαλλης μόδας και κάθε έξαλλης εμφανίσεως και
συμπεριφοράς των άλλων;
Η ψυχολογία της μάζας, του δαιμονισμένου όχλου επικρατεί. – Γιατί; Ρωτάς
τον ένα, γιατί πηγαίνεις στο τάδε μέρος; - Πάνε όλοι σου απαντά…- Γιατί
ντύνεσαι έξαλλα; - Έτσι είναι όλοι, σου απαντά…-Γιατί φοράς παντελόνια συ η
γυναίκα; Όλες φοράνε, σου απαντά…-Γιατί εξακολουθείς ν’ αντιδράς στο Νόμο του Θεού και ντύνεσαι άσεμνα και
προκλητικά; - Έτσι ντύνονται όλες, εγώ θα αποτελέσω εξαίρεση; Σου λέει…
Δηλαδή, κριτήριο στις πράξεις και ενέργειες των περισσοτέρων δεν είναι το
θέλημα του Θεού, ούτε η λογική. Κριτήριο ο νόμος της αγέλης, ο νόμος της
ζούγκλας, ο νόμος των αγρίων ενστίκτων.
Αγελάρχες
Είναι υπερβολικός ο λόγος; Πλησιάστε νέους και νέες της κοινωνίας μας και
θα κλάψετε. Τα καημένα τα παιδιά! Αγέλη τα κατάντησε ο διάβολος. Αξιοθρήνητα
όντα. Αν ασχημονούν, αν τραγουδούν έξαλλα, αν χορεύουν κατά πρωτόγονο και άγριο
τρόπο, αν οργιάζουν μέσα στα κέντρα, αν μουγκρίζουν και χαλούν τον κόσμο, δεν
φταίνε τόσο αυτά. Φταίει η κοινωνία, που κατάντησε τους νέους αγέλη. Φταίνε οι
διάφοροι αγελάρχες, όργανα του μεγάλου αγελάρχου, που οδηγούν τη νεότητα στον
όλεθρο, στο γκρεμό, στην καταστροφή.
Αγελάρχες του κακού είναι διάφοροι έκφυλοι τύποι, που παρασύρουν με τις
ιδέες τους και την διεφθαρμένη ζωή τους στην απιστία και στην ακολασία.
Αγελάρχες επίσης είναι τα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημερώσεως που τυφλά τα
πιστεύουν εκατομμύρια άνθρωποι. Η σύγχρονη τηλεόρασις είναι ο μεγάλος
αγελάρχης, που αποκτηνωμένους και αποχαυνωμένους τους ανθρώπους τους παρασέρνει
στην καταστροφή.
Τι θέλεις, Χριστέ;…
Αγαπητοί! Αγέλη βοσκομένη και αγέλη δαιμονιζομένη και κρημνιζομένη έχει
καταντήσει η κοινωνία. Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία ποια θέση μπορεί να έχει ο
Χριστός; «Τι εμοί και σοί, Ιησού Υιέ του Θεού;». Φύγε, Χριστέ!...
Αλλά όχι, ο Χριστός στέκει μέσα στη σύγχρονη κοινωνία. Βλέπει τη φρενίτιδα του κόσμου, βλέπει το αφηνίασμα
των ανθρώπων, που τρέχουν λυσσασμένοι προς την αμαρτία και την κόλαση, και
υψώνει το ματωμένο του Σταυρό, σαν κόκκινο φανάρι, και φωνάζει: Στοπ!
Μεταβολή!...
Είθε να δώσει η χάρις του Θεού, μέσα στους πολλούς, που ζουν κτηνώδη ζωή
και τρέχουν με δαιμονιώδη ταχύτητα προς τον γκρεμό, να βρεθούν και μερικοί, που
θα σκοντάψουν πάνω στο Σταυρό, θα ξυπνήσουν, θα συνέλθουν και θα αλλάξουν
πορεία. Η πορεία της ανθρώπινης ζωής κάτω στη γη δεν είναι προς τον γκρεμό,
είναι προς τον Ουρανό, προς τη Δόξα, προς τον Παράδεισο.
Πηγή: Από το βιβλίο «Το Ευαγγέλιο στην εποχή μας» του Αρχιμ.Δανιήλ
Γ.Αεράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου