ΤΟ ΦΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΛΟ

Αρχιμ.Γρηγ. Λίχα

          Σε μια επίσημη παρουσίαση μιας ομάδας ρητορικής, ένας δημοσιογράφος, μεταξύ των άλλων ερωτήσεων, έθεσε σε κάθε μέλος χωριστά την ερώτηση: « ποιο είναι τα αγαπημένο σας θέμα;»

          Οι πιο πολλοί δήλωναν γνωστά θέματα όπως: τρομοκρατία ,αλκοολισμός, ναρκωτικά, πορνεία, έιτζ, χουλιγκανισμός, οικολογία κ.α.

          Ένας από αυτούς, που είναι και προπονητής «Ντιμπέϊτ» στα κολλέγια Αθηνών και Ψυχικού, δήλωσε με αυταρέσκεια, αλλά και νεανική επιπολαιότητα, ότι αγαπημένο του θέμα είναι : « πρέπει να ακούσουμε το φίδι και το μήλο». Εννοούσε βέβαια το γνωστό περιστατικό στον παράδεισο, όταν ο διάβολος είχε μεταμορφωθεί σε φίδι και πρότεινε στην Εύα να υποχωρήσει στον πειρασμό, να μην υπολογίζει τα λόγια του Θεού και να φάει τον απαγορευμένο καρπό, το μήλο.

          Και παγώνει ο καθένας βλέποντας ένα νέο άνθρωπο με σπουδές και ικανότητες να προτείνει κάτι τέτοιο. Και μέσα μας γεννούνται κάποια ερωτήματα:

          Γιατί με τον διάβολο φίλε μου;

          Μήπως δεν ξέρεις αυτά για τα οποία μιλάς;

          Μήπως δεν ξέρεις, πόσο τυραννικό αφεντικό είναι ο διάβολος και η αμαρτία και τολμάς να λες τέτοια πράγματα;

          Κάποτε ένας θηριοδαμαστής είχε αγοράσει ένα μικρό φίδι και το χρησιμοποιούσε στην παράσταση του τσίρκου του. Πέρασαν δέκα πέντε χρόνια και συνέχιζε να δίνει παραστάσεις με άγρια θηρία και στο τέλος μ’ένα τεράστιο βόα. Παλαιότερα ήταν ένα μικρό φίδι και τώρα μεγάλωσε και συνήθιζε να τυλίγεται πάνω στο σώμα του θηριοδαμαστή. Αυτό έγινε και στην αποψινή παράσταση μπροστά στους θεατές. Είχε τυλιχτεί γύρω του. Σε μια στιγμή όμως ακούστηκε ένα πνιχτό βογγητό και οι θεατές νόμισαν ότι ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Ξαφνικά όμως είδαν τον άνθρωπο να σωριάζεται κάτω νεκρός! Τότε κατάλαβαν, ότι ο βόας εκείνη τη βραδιά είχε αποφασίσει να σκοτώσει το αφεντικό του! Τον έσφιξε δυνατά στο λαιμό και τον έπνιξε! Χωρίς να προλάβει να σκεφθεί ο θηριοδαμαστής την απερισκεψία του και την ανοησία του.

          Το ίδιο κάνει και η αμαρτία. Παίζει σαν το φίδι του τσίρκου. Ίσως αρκετό καιρό. Αλλά μια μέρα δίνει ύπουλα το θανάσιμο χτύπημα και νεκρώνει τον ατυχή αιχμάλωτο της. Και η ζωή είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Γι’αυτό η Εκκλησία που θέλει να προφυλάξει τα παιδιά της από αυτό τον κίνδυνο, βροντοφωνάζει: « η  α μ α ρ τ ί α  κ ρ ύ β ε ι  τ ο ν  θ ά ν α τ ο!  Μ η ν  π α ί ζ ε τ α ι  μ α ζ  ί  τ η ς  π ο τ έ».

          Και μπορεί να μην φαίνονται στα μάτια όλων πάντοτε τόσο άμεσα τα αποτελέσματα της. Όμως δεν παύει να είναι πάντα μοιραία. Αφού πρώτα φροντίζει να μας «αναισθητοποιεί», για να μη μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά κάποιος: « η αμαρτία έχει πέντε δάκτυλα. Με τα δύο μας κλείνει τα μάτια, με τα άλλα δύο τ’αυτιά και με το ένα το στόμα. Έτσι ο άνθρωπος τυφλός ,κουφός και άλαλος βαδίζει προς την καταστροφή με μαθηματική ακρίβεια.

          Αλλά ο τελικός προορισμός μας  δεν είναι η καταστροφή και το σφιχταγκάλιασμα του διαβόλου, αλλά η κοινωνία της αγάπης του Χριστού και η μακαριότητα του παραδείσου.

          Και ας μην μας παρασύρουν κάποιοι που επικαλούνται τα λόγια του Απ. Παύλου, « τα πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε», και λένε, να, το λέει και ο Παύλος. Πρέπει να τα δοκιμάζουμε όλα. Άρα και την αμαρτία.

          Όχι. « δοκιμάζω» στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει: ερευνώ, ελέγχω ,εξετάζω και κρίνω κάτι εξ αποστάσεως. Δηλ. έχει τη σημερινή έννοια. Το σημερινό «δοκιμάζω», στα αρχαία είναι: « γεύομαι». Και δεν λέει ο Παύλος: « γεύσασθε…». Μην μπλέκουμε τα πράγματα! Και μη μας εξαπατά ο διάβολος  με ψευτοτεχνάσματα, για να μας ρεζιλέψει και να μας απονεκρώσει με τον αιώνιο θάνατο.

          Συμπερασματικά:

          Αμαρτία; « εξυπνάδες» και πειρασμοί- «μήλα»- του διαβόλου; Απαντήση όλων και ιδιαίτερα των νέων: ΠΟΤΕ! Και όσο γίνεται πιο μακριά! Αλλιώς « φίδια μας ζώνουν και μας πάνε….».

          Μήπως ξέρει ο νεαρός προπονητής του Ντιμπέϊτ να μας το πει… ρητορικά που καταλήγουν οι αμετανόητοι αμαρτωλοί;

          Εμείς το ξέρουμε καλά γιατί είναι αλήθεια του Ευαγγελίου. Γι’αυτό ευσπλαχνιζόμαστε, συμπονούμε, προσευχόμαστε και « φωνάζουμε», ώστε ν’αποφευχθούν άλλες τέτοιες πολυώδυνες κατάντιες.

(  « Χαλάσματα και περάσματα»)

π.Γ.Στ.