Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Ο Μητροπλίτης Πατρών ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ στην περιφέρεια της Ι.Μητροπόλεως


Μέ τήν συμμετοχή λων τν κατοίκων τν Χωριν πού πισκέπτεται Σεβασμιώτατος κάθε βράδυ, τελεται κολουθία το Παρακλητικο Κανόνος πρός τήν περαγία Θεοτόκο.

Ο κάτοικοι τν Χωριν περιμένουν μέ πολύ χαρά τόν Μητροπολίτη ξω πό τόν ερό Ναό, μαζί μέ τόν ερέα τους καί ν καμπάνα στίς περισσότερες περιπτώσεις χτυπάει μέ τόν παραδοσιακό τρόπο, λοι τρέχουν νά χαιρετίσουν τόν πνευματικό τους Πατέρα καί νά πάρουν τήν εχή του. Δέν εναι πρώτη φορά πού πισκέπτεται Σεβασμιώτατος τόν τόπο τους, πό τότε πού λθε στήν Πάτρα. Τά πρόσωπα τν πλν νθρώπων, το εναι γνωστά. Κάθε φορά βλέπει τά παιδιά τους, σα πάρχουν στά μικρά χωριά μας, νά μεγαλώνουν καί διαπιστώνει τι κάποια πρόσωπα αλακωμένα πό τόν πόνο καί τόν κόπο τς ζως, κάποια μάτια πού μέ πολλή γάπη καί σεβασμό τόν πεδέχθησαν τήν πρώτη φορά, τώρα ζον στήν οράνια πατρίδα.

Ο ταπεινοί καί πλοί Ναοί τν χωριν μας, λάμπουν πό καθαριότητα. Λίγα λουλούδια πό τίς αλές τν σπιτιν καί τούς γρούς, κομμένα πό χέρια ελογημένα, στολίζουν τό εκόνισμα τς Παναγίας στό μέσον το Ναο καί τίς Εκόνες στό Τέμπλο.

Κάποια λλα πό τά νθη μαζί μέ τς καρδις τους τήν δολη γάπη τά προσφέρουν χέρια παιδικά στόν πίσκοπο, ταν εσέρχεται στήν κκλησία, σέ νδειξη σεβασμο καί εγνωμοσύνης κ μέρους λων τν κατοίκων το χωριο. Σκηνές ξόχως συγκινητικές, κόμα, ταν κάποια γερόντισσα πλώνει τό χέρι της, πού φέρνει τά σημάδια τς σκληρς γεωργικς δουλεις δεκάδων τν, γιά νά δώσ βασιλικό στό Δεσπότη, μέ λόγια πηγαα καί πλά: «Γιά σένα τό’ φερα Δεσπότη μου πό τήν αλή μου. Καλς ρισες στό χωριό μας...» .

ταν ρχίζ Παράκληση, λοι προσπαθον νά πον κάποια λόγια μέ τό δικό τους τρόπο, μέ τά δικά τους χείλη, πως τά ξέρουν, πάντως μέσα πό τήν καρδιά τους, πού τόσο γαπάει τήν Παναγία μας. Στό ναλόγιο δέν εναι καταρτισμένοι μουσικά ψάλτες, οτε ο ραες χορωδίες πού μνον τόν Θεό στά ψαλτήρια τν μεγάλων νοριν. Πάνω στο χωριο τό ταπεινό ψαλτήρι, κάθεται πλός ψάλτης, πού τόσα χρόνια μέ τόν λιτό καί διαίτερο τρόπο, κφράζοντας λους τούς συγχωριανούς του, δοξολογε τόν Θεό, μνε τήν Παναγία καί τήν μεγαλύνει, ψάλλει τούς μνους τς Θείας Λειτουργίας καί διαβάζει τά λλα ερά γράμματα. Δέν γνωρίζει μουσική, λλά μέ τς καρδις του τήν πνευματική λύρα μεταφέρει τήν χαρά, τόν πόνο, τόν νθουσιασμό, τήν πίστη, τήν ελάβεια, μέχρι τό Θρόνο το Θεο.

«Συχώρα με, Δεσπότη μου, ν δέν τά λέω καί σωστά. Τόσα χρόνια τσι τά ψέλνουμε... ς μέ συγχωρέσει Θεός...»

«Μά ποιός μπορε καλύτερα πό σένα νά τά π ατά τά λόγια στό Θεό. Τά λές μέσα πό τήν ψυχή σου. Χαίρεται Θεός καί Παναγία μας. Καί ‘γώ χαίρομαι πού σέ κούω καί πού σέ βλέπω κάθε φορά πού ρχομαι στόν τόπο σας... Νά σο δώσ Θεός πολλά χρόνια καί για, στε πάνω π’ ατό τό στασίδι, νά Τόν δοξάζς....», τά πατρικά λόγια του Δεσπότη, μαζί μέ τήν ελογία του στόν ρωα ψάλτη το χωριο.

Συγκινε σχέση πού χουν ο νθρωποι τς παίθρου μέ τούς ερες τους. Πρέπει νά ξέρς, νά διαβάζς τόν κώδικα ατς τς ξεχωριστς συμπεριφορς. γνότητα στούς τρόπους καί στήν κφραση τς ελαβείας τν ερέων τν χωριν μας, τν λευκασμένων στό ερό θυσιαστήριο καί πολλάκις κυρτωμένων πό τά χρόνια καί τήν πηρεσία στήν νορία καί στά χωράφια, λλά καί τν νεωτέρων εσυνείδητη ργασία καί λειτουργική παρουσία, σέ ποχρεώνουν, νά κφράσς πό τά βάθη τς ψυχς σου, τίς εχαριστίες καί τόν θαυμασμό, γιατί πιμένουν, νά παραμένουν σέ τόπους πού δυστυχς εναι λησμονημένοι σήμερα.

πιμένουν νά μένουν κε μέ μιά χούφτα νθρώπους, σήμερα πού διαλύονται τά χωριά μας καί κάθε μέρα ρχεται πιό πειλητική γι’ατήν ταύτην ν πολλος τήν παρξή τους, φο πό χρόνια μεθοδεύτηκε χωρίς κανείς νά τό κατανο, ξαφάνισή τους πό τό χάρτη.

Κάθε φορά μως πού κλείνει να σπίτι σ’ να χωριό, κάθε φορά πού κάποια μάτια σφραγίζουν γιά πάντα, κάθε φορά πού κλείνει να Σχολεο, κόμα πού μαραζώνει νας οκισμός, μιά πληγή, σως νίατη γιά πάντα, προστίθεται στς λλάδος τό σμα, φο κόπτονται ο ζείδωρες ρίζες το δέντρου, πού δροσίζει ατό τόν τόπο, μέ μνμες καί παραδόσεις μέ σεβασμό στίς ξίες πού εναι ο πνευματικοί πνεύμονες τς Πατρίδος μας.

Μακάρι νά γίν να θαμα καί νά ξυπνήσωμε πό τό φοβερό λήθαργο στόν ποο βρισκόμαστε, ς κοινωνία καί ς Λαός.

Τό κήρυγμα το Δεσπότη, πέφτει στίς καρδιές σάν τόν καλό σπόρο, στήν γαθή γ, κάθε φορά πού μιλάει γιά τήν Παναγία μας, γιά τίς ρετές της, τήν μεσιτεία της, τήν προσφορά της στό νθρώπινο γένος, τήν γλυκυτάτη Μορφή της, τήν στορηθεσαν πό το ερωτάτου ποστόλου Λουκ. Κάθε φορά πού κούγεται πό τό στόμα του τό νομα τς Μητέρας το Θεο, δάκρυα τρέχουν πό τά μάτια τν νθρώπων.

μως ξ’ σου συγκινητικές εναι καί ο σκηνές πού ξελίσσονται ξω πό τόν ερό Ναό σέ κάθε Χωριό. Κανείς δέν φεύγει, ν δέ βγ Δεσπότης πό τήν κκλησία. Καί κενος μέ λους μιλε, τούς ρωτάει γιά τήν οκογένειά τους, γιά τήν ργασία τους, γιά τήν γεία τους.... κολουθε να πλό κέρασμα. να πλό νηστήσιμο γλυκό φτιαγμένο πό τά χέρια τν νθρώπων το Χωριο. Νοιώθει κανείς τήν γνήσια δροσιά τς λλάδος, τό ρωμα τς φυλς μας, πίνοντας να ποτήρι νερό πό τήν πηγή καί τήν βρύση το χωριο


Ιερά Μητρόπολις Πατρών









1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Αμ αυτοί εἰναι δεσποτάδες. Όχι οι σαλονάτοι του Κολονακίου και της πρωτεύουσδας που όλη την ώρα γυρνάνε πέριξ της Μονής Πετράκη και δεν ασχολούνταιμε τἰποτε άλλο παρά με σταυρούς, με άμφια, με μήτρες με πατερίτσες για να μην πως και τίποτε άλλο χειρότερο.
Εύγε Άγιε Πατρών. Έτσι πρέπει να ΄γινεται. Πρέπει και η επαρχία να σας βλέπει, να στηρίζεται και να ενδυναμώνεται.
Καλή δύναμη στις υπόλοιπες δραστηριότητές σας.