Όπως τα παιδιά με δάκρυα και λυγμούς φέρνουν στους μεγάλους τα σπασμένα τους παιχνίδια, για να τα φτιάξουν, έτσι και εγώ, Θεέ μου, σήμερα Σου ’φερα τα σπασμένα μου όνειρα! Δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλον εκτός από Σένα … ικανό να τα συναρμολογήσει! Αλλά τότε αντί να Σε αφήσω να τα δουλέψεις Μόνος Σου, Σε τριγυρνούσα προσπαθώντας να «βοηθήσω» στο έργο Σου με τρόπους δικούς μου! Στο τέλος Σου τ’ άρπαξα απ’ τα χέρια λέγοντας: «Πώς μπορείς να είσαι τόσο αργός. Βιάζομαι!». Και μου είπες : «Παιδί μου τι άλλο μπορούσα να κάνω; Δε μ’ άφησες στιγμή Μονάχο να τα δουλέψω, όπως ήξερα, καλύτερα από σένα».
Από το περιοδικό «Πρὸς τὴν Νίκην»
Αλήθεια πόσες φορές αντί να παραδινόμαστε άνευ όρων στο Θεό και στο θέλημά Του, όπως ομολογούμε στη Θεία Λειτουργία, και αντί να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια και την πατρική αγάπη Του, εγωιστικά Του επιβάλλουμε το δικό μας θέλημα σαν πληγωμένα και πεισματάρικα παιδιά; Ας βάλουμε λοιπόν αρχή αυτογνωσίας και μετανοίας.
Δροσοσταλίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου