Η βυζαντινή αναπαράσταση της Αναστάσεως της Μονής της Χώρας, όπου ο Χριστός με μια κίνηση και με τα δύο Του χέρια τραβάει προς τα πάνω τους προπάτορες, τον Αδάμ και την Εύα, αποτελεί μια ζωντανή έκφραση του μεγαλειώδους έργου του Σωτήρος Χριστού. Ο Αναστάς Κύριος είναι ο ανορθωτής της πεσμένης ανθρώπινης φύσεως. Χωρίς τον Κύριο η «φυσική» πια κατάσταση του ανθρώπου είναι η κατάσταση της πτώσεως και όσοι άνθρωποι ζουν και πολιτεύονται μακριά από το Χριστό, βρίσκονται σ΄ αυτήν ακριβώς την κατάσταση της καταπτώσεως.
Ο Χριστός είναι το μυστήριο που κρατάει την ανθρώπινη φύση στην όρθια κατάστασή της. Η όρθια στάση του ανθρώπου και η ανοδική πορεία του εξαρτάται απόλυτα πια απ΄ τη σχέση του με τον Αναστάντα.
Πόσο χαρακτηριστικά η ορθόδοξη υμνογραφία, μετά την αγιογραφία, και σε συνδυασμό με αυτή, έρχεται να τονίσει το γεγονός αυτό στον εσπερινό του Μ. Σαββάτου. Καθώς ο ιερέας σκορπά τα δαφνόφυλλα, ψάλλοντας τον παιάνα της νίκης, «ανάστα ο Θεός κρίνον την γην…..», ακούγεται το παλαιό παράπονο του Θεού: «εγώ είπα θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες. Υμείς δε ως εις των αρχόντων πίπτετε».
Και σαν απάντηση, που βγαίνει μέσα απ΄ το κενό μνημείο και σαν πίστη, που πηγάζει απ΄ τα βάθη της ψυχής της ορθοδοξίας, έρχεται η επωδός της νίκης που ο ιερεύς ψάλλει ασταμάτητα μαζί με τον αλαλάζοντα λαό: «ανάστα ο Θεός κρίνον την γην».
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου