Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Η Μαγεία (α')



Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου


Προοίμιο


Ταιριζει σ σα θ π παρακτω, ν δανεισθ τ θρηνητικ κενο ρητ το προφτη Ιερεμα κα ν φωνξω κι γ μ δνη : “Ποις θ βλει στ μτια μου πηγ δακρων, γι ν κλψουν πικρ τ λα τν Χριστιανν μρα κα νχτα;” Γιατ ποις μπορε, λθεια, ν μν τν κλψει, ταν σκεφθε πς, ν Υἱός το Θεο νκησε μ τ σταυρικ Του θνατο λους τος δαμονες, ο Χριστιανο τος ναδεικνουν πλι νικητς κα τροπαιοχους μ τς διφορες μαγεες τους; Κα ποις μπορε ν μ χσει πικρ δκρυα, ταν συλλογισθε πς, ν Κρις μας ᾿Ιησος Χριστς πλλαξε π τν τυραννα το διαβλου τν κσμο κα τος Χριστιανος, ατο, μ τ μαγεα, τν ξαναφρνουν στν κσμο κα τν ξανακνουν τρανν τους;

Εναι δν εναι, λοιπν, γι κλματα τωριν κατσταση τν Χριστιανν, φο, μ τ μαγικ καμματα κα σατανικ τεχνσματ τους, ναβινουν στν οσα τ λατρεα τν δαιμνων; ᾿Εν δηλαδ φανερ λατρεουν τν ληθιν Θε, κρυφ τν ρνονται κα λατρεουν τ διβολο. Τ μεγαλτερο μλιστα κακ εναι τοτο : Μολοντι χρησιμοποιον να σωρ μαγικ, οτε πο καταλαβανουν πς ρνονται τσι τ Θε, καταφρονον τ Χριστ κα γκαλιζουν τ διβολο. Τ μεγλη πλνη! Κρυφ κα πατηλ, ψυχλεθρη κα θανατηφρα!

Γι᾿ ατ, λοιπν, ποφσισα ν λγξω τν πλνη κα ν’ ποδεξω τι ο Χριστιανο οτε μγοι πρπει ν γνονται οτε καννα εδος μαγεας ν χρησιμοποιον.


Τ εἴδη τῆς μαγείας εναι πολλ.


᾿Αφο διβολος χωρστηκε π τν να Θε, πεσε στ πολλ κι γινε “ποικλος κα πολυμριστος”. Ετσι κα τ εδη τς κακας κα τν μαγικν, πο πινησε κα σπειρε στος ταλαπωρους νθρπους, εναι ποικλα, σχεδν ναρθμητα.

Κα ν τ βασικτερα εδη :



1. ῾Η καθαυτό μαγεία. Εναι, θ λγαμε, μι τχνη, μ τν ποα καλονται ο δαμονες κα ρωτονται κα παντον, φανερνοντας λλοτε κρυμμνους θησαυρος, λλοτε ρμηνεες νερων κα λλοτε λλα πκρυφα. Οσοι σκον ατ τν “τχνη” νομζονται μγοι, κα σχυρζονται τι πρχουν τρες τξεις δαιμνων· ο ναριοι, πο τος θεωρον γαθοποιος· ο πγειοι, πο τος θεωρον κα καλος κα κακος· κα ο κτω π τ γ, πο τος χαρακτηρζουν ς κακοποιος. Στν πραγματικτητα, ββαια, λοι ο δαμονες εναι κακο κα κακοποιο, ποτ γαθοποιο.


2. Η μαντεία. ᾿Ασκεται π τος μντεις. Ατο πηρετον τος δαμονες, χρησιμοποιντας τν παλμη το χεριο τους κποιες θυσες πατηλ μπλαστρα λλα παρμοια μσα. Ο μντεις λνε τι μπορον ν γνωρσουν τ μλλον.


3. Η γοητεία. ᾿Ασκεται π τος γητες. ᾿Ονομζονται τσι π τος “γους” (θρνους), πο κνουν στ μνματα, ταν πικαλονται τος δαμονες κα τος ζητον ν βλψουν ναν νθρωπο - ν τν παραλσουν, ν τν τυφλσουν, ν τν ρρωστσουν γενικ. Ατο, πσης, καμνονται πς βγζουν κα νεκρος π τν δη! Στος γητες νκουν κι κενοι πο “βλπουν” διφορα φαντσματα στος τφους κα νογοντς τους, κανε δθεν τος βρυκλακες! Μι κατηγορα ατν τν νθρπων, πο λγονται γητευτς, μαζ μ τς πικλσεις τν δαιμνων νακατεουν ψαλμος το Δαβδ κα νματα γων, το Χριστο, τς Θεοτκου.


4. Η φαρμακεία. Ο φαρμακο κατασκευζουν κποια “φαρμακερ” ποτ ετε γι ν θανατσουν κποιον ετε γι ν σκοτσουν τ νο του ετε γι ν τν λκσουν σ σαρκικ ρωτα. Ατ, κατεξοχν, χρησιμοποιον ο γυνακες γι ν “πλανψουν” κα ν τραβξουν τος νδρες πο θλουν.


5. ῾Η οἰωνοσκοπία. Ο οωνοσκποι προλγουν δθεν τ μλλοντα π τν τρπο πο πετον τ πουλι, π τς φωνς τν ζων κ.λπ. Ττοιοι, οσιαστικ, εναι κα ο προληπτικο : Ατο προσχουν ποιος θ συναντσουν, ταν μλιστα πρκειται ν ταξδεψουν ν ψαρψουν , τλος πντων, ν κνουν κποια ργασα. ᾿Επσης πιστεουν στ μορα, στν τχη (τ “ριζικ”, τ “γορι”), σ οωνος, σ ποδαρικ κα νειρα. Θεωρον λλες μρες καλς κα λλες κακς, πως λ.χ. τς Τρτες, κα φοβονται ν’ ρχσουν τιδποτε τς “κακς” μρες. Τ ᾿χουν “γρουσουζι” ν δσουν στος γετονες φς κα φωτι. Προσκυνον τ νο φεγγρι. Πιστεουν σ νερϊδες κα καλλικντζαρους. Περιεργζονται τς φυσικς ντιδρσεις το σματς τους κα λνε τι τ τδε θ τος συμβε, πειδ λ.χ. τος τρει τ χρι τους παζει τ μτι τους βουζει τ᾿ ατ τους κ.ο.κ. Οταν θεμελινουν σπτι ρχζουν τ ναυπγηση πλοου, σφζουν στ θεμλια στν καρνα ναν πετειν πρβατο λλο ζο, προσφροντας τσι θυσα στ διβολο.


6. Η ἀστρολογία. Ο στρολγοι λνε τι ο κατ προαρεση νργειες τν νθρπων ρζονται π τν κνηση τν στρων. Στ᾿ στρια ποδδουν τς ρμς τς ψυχς κα στος σχηματισμος τους τ διφορα γεγοντα τς ζως. ᾿Απ᾿ ατ, κα μ τ συνργεια τν δαιμνων, μαντεουν δθεν τ μλλον, ντιμετωπζοντας τσι τ᾿ στρια σν διτυπους “θεος”.


7. Τά φυλαχτά. Τ χρησιμοποιον ο φυλαχτρηδες, τυλγοντας σ᾿ ατ μεταξωτ κλωστ κα γρφοντας νματα δαιμονικ. Πολλο τ κρεμνε π τ λαιμ τ χρι τους γι ν τος φυλνε π τ κακ. Ομοιοι μ᾿ ατος εναι κι κενοι πο φτνουν στν κρφο τους, γι ν μποδσουν τχα μ τ φτσιμο τ βασκανα.


8. Οἱ κλήδονες. Μ τος κλδονες προσπαθον ν “μαντψουν” δθεν τ μλλον κα τ “ριζικ” κθε νθρπου μ διφορους λγους, κλσεις κα λλα παρμοια. Κλδονες γνονται μχρι σμερα σ πολλος τπους, κα μλιστα στ νησι, στ Γενσιο το Τιμου Προδρμου (24 ᾿Ιουνου). Συνθως συνδυζονται κα μ φωτις, πο τς νβουν ο νθρωποι μπροστ στ μαγαζι τους κα τς περννε π πνω.

Ατ εναι τ κυριτερα εδη τς μαγεας. Υπρχουν κα λλα πολλ. Τ περισστερα ναφρονται στν Αγα Γραφ κα σ καννες ερν Συνδων, (κυρως τς ΣΤ ´ Οκουμενικς).


Ι.Μ.Παρακλήτου



Δεν υπάρχουν σχόλια: