Σήμερα ὑπάρχει καί ἄλλη σημαντική περιουσία πού ἀδρανεῖ ἤ βρίσκεται σέ αἰχμαλωσία. Μία σοβαρή συνεργασία Ἐκκλησίας καί Πολιτείας στό θέμα αὐτό μέ εἰλικρίνεια, τιμιότητα, διαφάνεια, συνέπεια καί δεσμευτικές ἐγγυήσεις τῆς Πολιτείας γιά τήν ἀξιοποίηση αὐτῆς θά ἦταν ἐπωφελής καί ἡ ἐνδεδειγμένη μπροστά στήν σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.
Στόχος τῆς συνεργασίας αὐτῆς θά τεθεῖ ἐξ ἀρχῆς ὄχι ἡ μονομερής ὠφέλεια τοῦ Οἰκονομικοῦ Ὀργανισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ἡ αὔξησις τῶν ἐσόδων τῶν ταμείων τοῦ Κράτους, ἀλλά ἡ σύστασις τοῦ ΤΑΜΕΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ. Σκοπός ἡ δημιουργία ἑνός δικτύου προνοιακῶν ἔργων μέ σύγχρονες προδιαγραφές, πού λείπουν ἐμφανέστατα ἀπό τήν κοινωνία μας, πρός διακονίαν τῶν συνανθρώπων μας.
Μέ ὅσα ἐλέχθησαν μέχρι τώρα ἐπισημάνθηκαν τά ἑξης:
1. Ἡ περιουσία τῆς Ἐκκλησίας μας στήν πορεία τοῦ Γένους μας καί ἰδιαίτερα στίς ἀμέτρητες ἐθνικές περιπέτειες στάθηκε πέρα ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα καί οἰκονομικός αἱμοδότης τοῦ Ἔθνους.
2. Ἐλάχιστη ἀνταπόδοσις καί ἔνδειξις τῶν αὐθαιρέτων ἤ συμβατικῶν ἀπαλλοτριώσεων ἤ συμπεφωνημένων ἀποφάσεων εἶναι ἡ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου καί ἡ λειτουργία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχολείων γιά τήν σπουδήν, ἐκπαίδευσιν τῶν ὑποψηφίων καί τήν ἐπιμόρφωσιν τῶν Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.
3. Τά ἐγκληματικά λάθη τοῦ παρελθόντος, οἱ ἀστοχίες, ἡ ἀσυνέπεια καί ἡ ἰδιοτέλεια στήν πορεία τῶν δύο αἰώνων πού πέρασαν δέν πρέπει νά ἐπαναληφθοῦν ἀλλά νά γίνουν μάθημα.
4. Τά ἔξοδα τῶν λειτουργικῶν ἀναγκῶν τοῦ Διοικητικοῦ καί Ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τεράστια καί εἶναι φυσικό νά αὐξάνουν μπροστά στίς σύγχρονες ἀπαιτήσεις.
5. Ἡ ἔντιμη συνεργασία Ἐκκλησίας καί Πολιτείας στό κεφάλαιο αὐτό γεννᾶ μία ἐλπίδα στήν κοινωνία μας γιά καλύτερες μέρες σέ ἀνθρώπους πού ἀντιμετωπίζουν εἰδικά προβλήματα.
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
νά ἀκούσουμε τόν συγκλονιστικό διάλογο ὅπως μᾶς τόν περιέγραψε ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (21, 15-17).
«Ὅτε οὖν ἠρίστησαν, λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ ὁ Ἰησοῦς˙ Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με πλεῖον τούτων; λέγει αὐτῷ˙ ναί, Κύριε, σύ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ˙ βόσκε τά ἀρνία μου ….. ποίμαινε τά πρόβατά μου…».
Πολλές φορές διακηρύξαμε ἀπό τόν ἄμβωνα, ὅτι ἄν εἶχε χαθῆ τό Εὐαγγέλιο ὅλο καί εἶχαν διασωθῆ μόνον οἱ περικοπές του, ἐκείνη τῆς Ἐπιστροφῆς τοῦ Ἀσώτου καί ἐκείνη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, θά ἀρκοῦσαν νά ἀποδείξουν ὅτι τό Εὐαγγέλιο δέν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα.
Ἡ σχέσις μέ τόν συνάνθρωπό μας καί τό κέντρο τῆς ἀποστολῆς μας κατά τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ διαποίμανσις: Ἀφ’ ἑνός μέν ἡ πνευματική του στήριξη καί ἡ ἐν Χριστῷ ἀναγέννησίς του καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ συναντίληψις στό πρόβλημά του καί τήν δυσκολία του. Μέ πιό ἁπλά λόγια: ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας εἶναι «ὄχι μόνο νά λειτουργεῖ τήν Ἁγία Τράπεζα, ἀλλά καί νά τήν προεκτείνει μέσα στόν κόσμο».
Θά ἤθελα νά τελειώσω μέ τήν ζωτική προτροπή τοῦ Κυρίου μας: «πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου