Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (Ιωαν. 3,13-17)

« ΥΨΩΘΗΝΑΙ ΔΕΙ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ »


Στην πιο σύντομη από τις περικοπές του Ιερού Ευαγγελίου, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης παραλληλίζει ένα θαυμαστό γεγονός της Παλαιάς διαθήκης, με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. «Όπως ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, όπου βλέποντάς το οι Εβραίοι σώζονταν από τα θανατηφόρα στίγματα των φιδιών, έτσι και ο Υιός του ανθρώπου θα πρέπει να υψωθεί για να σωθεί ο κόσμος από τον κίνδυνο της αμαρτίας» (Αριθμ. 21,9)

Αν και οι συμβολισμοί αυτοί αφορούν διαφορετικές αλήθειες, αντιλαμβάνεται κανείς τα συμβολιζόμενα από τους στίχους του Ιερού Ευαγγελιστή, αλλά και την ανάγκη μιας σύντομης αποσαφήνισής τους στη ζωή μας.

Θεμελιώδης στόχος είναι η «ύψωσις» του Υιού του ανθρώπου - από μας τους ανθρώπους – στο επίπεδο του θεότητος όπου τυπικά και ουσιαστικά ανήκει. Αυτό σημαίνει αναγνώριση της Θείας φύσεως ενωμένη με την ανθρώπινη σε ένα πρόσωπο «ατρέπτως» και «αδιαιρέτως».

Το ερώτημα είναι : κατά τί έχει ανάγκη εξύψωσης ο Ισχυρός από τον ασθενή ; Ο Απ. Πέτρος σημειώνει ότι ο Ιησούς Χριστός όντας Θεός αληθινός όχι μόνο δεν ζήτησε τη δόξα από τους ανθρώπους, αλλά «ἐυατόν ἐκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὀμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὐρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἐυατόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου» (Φιλιπ. 2, 7-8).

Όλα αυτά έγιναν με αποκλειστικό σκοπό να εξυψωθεί η φύση μας στο Θεϊκό επίπεδο. Ακόμα και όταν υπέστη μαρτυρικό θάνατο, μετατρέπει το Σταυρό και τον θάνατο σε αντικείμενα τιμής και σύμβολα αθανασίας.

Έτσι ενώ ο χάλκινος όφις σήμαινε λύτρωση των Εβραίων από τον φυσικό θάνατο, ο Σταυρός του Χριστού αποτέλεσε απαλλαγή όλων από τον αιώνιο πνευματικό θάνατο.

Το ζητούμενο λοιπόν του σημερινού Ευαγγελίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξύψωσή μας, χάρη της οποίας ταπεινώθηκε ο Χριστός. Για την πραγματοποίησή της έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε όχι μόνο τι αξίζει για μας η κάθοδος και η πορεία του στον κόσμο, αλλά να προσαρμόσουμε τη ζωή μας στη ζωή Του.

Γνώμονα έχουμε τα λόγια του Απ. Πέτρου: «Ταπεινώθητε οὖν ὑπό τήν κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ ἵνα «ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ, πᾶσαν τήν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν» (Α΄ Πετρ. 5, 6-7).

Με την ταπείνωση απέναντι στους ανθρώπους και απέναντι στο Θεό κατορθώνουμε όχι μόνο την εξύψωση της φύσεώς μας σύμφωνα με το δικό Του πρότυπο, αλλά και εξουδετερώνουμε το εγωιστικό πρόσωπο του πονηρού.

Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση, είναι μια τρομερή δύναμη. Είναι το πιο δυνατό απ’ όλα τα πράγματα και τίποτε άλλο δεν υπάρχει ισχυρότερο (στάρετς Ζωσιμάς).

Στην ταπείνωση υπάρχει η αφετηρία της δική μας εξύψωσης γιατί μόνο σ’ αυτό το επίπεδο τελεσιουργείται το απολυτρωτικό έργο του Χριστοὐ, με υψοποιό δύναμη το σύμβολο του Σταυρού.

Ήδη ζούμε στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί το πανίερο και πανίσχυρο σύμβολο την περίοδο αυτή που γιορτάζουμε την ύψωσή Του. Ζούμε στους ρυθμούς της Θείας Λατρείας και της υμνολογίας που έχει καθορίσει η εκκλησία για να μας εισαγάγει στο νόημα της αληθινής ταπείνωσης, δηλαδή της εξύψωσης και σωτηρίας, όπως διερμηνεύουν οι ύμνοι του εσπερινού της εορτής.


π.Γ.Στ.





Δεν υπάρχουν σχόλια: