Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Ι.Μ. Αγ.Διονυσίου Ολύμπου (μέρος α')

Επειδή τα ΜΜΕ και διάφοροι άλλοι "παράγοντες" υπερασπίστηκαν τους "αγανακτισμένους" και θυμωμένους" κατοίκους του Λιτόχωρου Πιερίας εναντίον της Ι.Μ.Αγ.Διονυσίου στον Όλυμπο, σας παρουσιάζουμε ένα σύντομο ιστορικό της Μονής για να πεισθούν ακόμα και οι πιο δύσπιστοι.


ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ.

1. Μικρό στορικό.

Τό Μοναστήρι δρύθηκε πό τόν κτίτορά του γιο Διονύσιο τό 1543 ς Πατριαρχικό καί Σταυροπηγιακό. Λόγω τς προσωπικότητας το γίου Διονυσίου γινε σύντομα ερύτερα γνωστ κα νέπτυξε μεγάλη πνευματικ δραστηριότητα, κατ τ πρότυπο το δρυτο του. Αἰῶνες πρίν, φήμη του, ξεπέρασε τ ρια το λλαδικο χώρου, φτάνοντας ς τν Ρωσία. Παράλληλα τ Μοναστήρι το γίου Διονυσίου γινε διάσπαστο κομμάτι τς μακραίωνης στορίας, τς κοινωνίας κα τς παιδείας το τόπου καί συνδέθηκε μέ λους τούς θνικούς γνες. Μέ τήν γκατάσταση το γίου Διονυσίου στόν λυμπο λληνική ντίσταση στήν περιοχή ρχίζει νά παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Δημιουργεται μιά λληνική περιοχή στόν λυμπο. Το Μοναστήρι συμμετέχει στν πανάσταση το 1821, στήν πανάσταση το λύμπου τ 1878 καί στόν Μακεδονικό γώνα. Γιά λα ατά πέστη βαρ τίμημα. Πυρπολήθηκε το 1790 καί τό 1828, πό τουρκικά στρατεύματα καί γούμενος του κρεμάστηκε πό τούς Τούρκους μαζ μ 12 κόμη μοναχος στν κεντρικ πλατεία τς Λάρισας. Τό Μοναστήρι δέχεται τό τελευταο λέθριο πλγμα τό 1943 πό τά Γερμανικά στρατεύματα Κατοχς, ταν καταστρέφεται σχεδόν λοκληρωτικά. Μετά τήν τελευταία καταστροφή το 1943 ο παλιοί μοναχοί, σοι πέζησαν, διασκορπίζονται. Τό Μοναστήρι διέρχεται μία βαθιά διοικητική κρίση καί κινδυνεύει νά διαλυθε. Ο νέοι μοναχοί (δύο τρες), πλοί νθρωποι, προσπαθον νά διατηρήσουν στήν ζωή τό Μοναστήρι. Τήν περιουσία το Μοναστηριο εναι φυσικό νά μή μπορον νά τήν διαφυλάξουν σωστά. Τό Μοναστήρι μέ τήν βοήθειά του γίου Διονυσίου νασταίνεται, νασυγκροτεται καί λειτουργε καί πάλι ς Κοινόβιο. Προκύπτει νάγκη νά προστατεύσει τήν περιουσία του, τήν ποία παρέλαβε πό τόν γιο Διονύσιο καί γιά τήν ποία εχε τίτλους πό αἰῶνες.

2. Μοναστηριακή περιουσία.

Μοναστηριακή περιουσία εναι ερό κειμήλιο πού νήκει στόν Θεό, ερά παρακαταθήκη πού παρέλαβαν τά Μοναστήρια πό τούς γίους κτίτορες καί τούς προηγουμένους πατέρες τους, ο ποοι μέ προσωπικούς κόπους καί θυσίες τήν δημιούργησαν καί τήν διαφύλαξαν. Γί ατό ο μοναχοί φείλουν νά προστατεύσουν τήν περιουσία τν Μοναστηριν τους, στήν ποία εναι πλοί διαχειριστές. πό σεβασμό πρός τούς κτίτορες καί τούς προηγουμένους πατέρες. πό σεβασμό πρός τήν θέληση καί πιθυμία τν ελαβν δωρητν ο ποοι θέλησαν περιουσία τους νά περιέλθει καί νά παραμείνει στό Μοναστήρι. πό ποχρέωση στούς νόμους το κράτους φο τά Μοναστήρια εναι ν.π.δ.δ. Τά λικά πράγματα δέν εναι κακά πό τήν φύση τους. Κακία «εναι σφαλμένη χρήση τν νοημάτων, τήν ποία κολουθε κακή χρήση τν πραγμάτων», «καί σέ λα τά πράγματα κακή χρήση εναι μαρτία». ποιαδήποτε λλη διδασκαλία καταδικάσθηκε ς αρετική πό τήν κκλησία. περιουσία εναι παραίτητη γιά νά μπορον τά Μοναστήρια νά κπληρώσουν τούς σκοπούς τους, νά σκον τό πνευματικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό καί κπαιδευτικό τους ργο, νά συντηρον τούς μοναχούς τους, νά κτίζουν, καλλωπίζουν καί ποκαθιστον τά κτίρια, νά διαφυλάττουν τά κειμήλια τους, νά προστατεύουν τήν παρξη καί λειτουργία τους λέγχοντας τίς χρήσεις το περιβάλλοντος χώρου τους, νά διακονον τούς προσκυνητές τους. Στό νέο Μοναστήρι, ποκλειστικά μέ δίους πόρους, γιναν σημαντικά ργα, πως νέα κκλησία γιά τήν ξυπηρέτηση τν προσκυνητν, Μουσεο – Σκευοφυλάκιο γιά τήν διαφύλαξη τν κειμηλίων το Μοναστηριο, βιβλιοθήκη πού σήμερα ριθμε 20.000 περίπου βιβλία καί 3.500 περιοδικά, ρχονταρίκι, αθουσες συγκεντρώσεων καί ποδοχς τν προσκυνητν. πό τήν εθύνη ερομονάχου τς ερς Μονς λειτουργε δ καί χρόνια μέ μεγάλη πιτυχία, μονάδα πεξάρτησης ναρκομανν, ο ποοι συναντνται σέ χρο πού τούς διαθέτει τό Μοναστήρι. Τό σπουδαιότερο ργο, ναστήλωση το παλιο Μοναστηριο (κπόνηση μελετν, πλήρης ναστήλωση τς κκλησίας, ποκατάσταση παρεκκλησίων, ργασίες στερεώσεως σέ λες τίς πτέρυγες, ργα ποδομς κ.λ.π.), προχωράει κυρίως μέ πόρους το Μοναστηριο καί προσωπική ργασία τν μοναχν καί μέ λάχιστες κρατικές πιχορηγήσεις. Δυστυχς Δμος Λιτοχώρου κτός πό κάποια χαλίκια γιά τό στρώσιμο το δρόμου, δέν πρόσφερε τίποτε γιά τήν ναστήλωση το κατεστραμμένου Μοναστηριο. Τό Μοναστήρι δέν εναι καλό νά παιτε συνεχς καί νά ξαρτται οκονομικά πό τίς προθέσεις τν σχυρν. ξασφαλίζει στά Μοναστήρια τήν λευθερία τους, οκονομική ατάρκεια. σοι θέλουν Μοναστήρια χωρίς περιουσία στήν οσία δέν θέλουν νά πάρχουν Μοναστήρια. Ο πρόσφυγες μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή καί ο περισσότεροι κτήμονες σέ περιουσίες Μοναστηριν ποκαταστάθηκαν. Σέ περιουσίες πού ν δέν νκαν σέ Μοναστήρια τό πιό πιθανό εναι τι θά εχαν γίνει λεία κάποιων πιτηδείων. Στό παρελθόν πανειλημμένα διατέθηκε περιουσία το Μοναστηριο μας σέ κτήμονες γιά λλους κοινωφελες σκοπούς χωρίς τό Μοναστήρι νά εσπράξει καμιά ποζημίωση. νδεικτικά ναφέρουμε 5.004 στρέμματα στήν Πέλλα, 938,10 στρέμματα στόν Βαρικό καί πολλές λλες μικρότερες κτάσεις το Μοναστηριο καί τν Μετοχίων του.

3. Ο τίτλοι τς περιουσίας το Μοναστηριο.

Ο τίτλοι τς περιουσίας το Μοναστηριο φίστανται πό αἰῶνες. Ξεκινον πό τήν ποχή το γίου Διονυσίου καί νανεώνονται συνεχς τά πόμενα χρόνια (1774, 1874, 1890, 1922, 1925, 1933 κ.λ.π.). Τά ρια πού περιγράφονται στούς τίτλους ατούς πιβεβαιώνονται πό παλιούς κατοίκους το Λιτοχώρου, τόν Δημήτριο Φοντο, τόν Γεώργιο Κάκαλο, τό Νικόλαο Κλιτσινίκο καί τόν θανάσιο Νικόπουλο σέ κατάθεση πού δίνουν νώπιόν του Ερηνοδίκου Κατερίνης τό 1922. Τό δάσος τς Μονς καί τά κριβ ρια του, πού περιλαμβάνουν γνωστά καί μετάβλητα στό χρόνο θέσεις καί μορφολογικά χαρακτηριστικά (ρέματα, ράχες, κ.λ.π.) πως περιγρά¬φονται στούς κατά καιρούς κδοθέντες τίτλους του, τά λοιπά διοκτησιακά γγραφά του καί τίς μαρτυρικές καταθέσεις (το 1922 καθώς πίσης καί προηγουμένων τν) ναγνωρίζονται πό τίς ποφάσεις 42/1922 καί 10/1925 το Διοικητικο Δικαστηρίου το πουργείου Γεωργίας καί μεταγράφονται στό ποθηκοφυλα¬κεο Κατερίνης. πισημαίνουμε τι σύμφωνα μέ τό ρθρο 10 το νόμου 3208/2003 τό Δημόσιο δέν μπορε πλέον νά προβάλλει δικαιώματα σέ κτάσεις πού χουν ναγνωρισθε μέ ποφάσεις το νω Δικαστηρίου. Πλθος λλων γγράφων ξανα¬επιβεβαιώνει τό γεγονός ατό. Πρόσφατα τό Πρωτοδικεο Κατερίνης καί στήν συνέχεια τό φετεο Θεσσαλονίκης καί ρειος Πάγος κριναν τελεσίδικα καί μετάκλητα πέρ το Μοναστηριο κάποιες μφισβητήσεις το Δημοσίου σέ 4.250 στρέμματα δασικς κυρίως κτάσεως στήν θέση παλαιός γιος Δημήτριος (Κοτρες). Εναι πέρα πό κάθε λογική προσπά¬θεια νά μφισβητηθον ο ποφάσεις ατές, ποκλειστικά καί μόνο πειδή στή σύνθεση το Πρωτοδικείου συμμετεχε καί πρώην Πρωτοδίκης Λ. Στάθης, διότι ν γίνει ατό, τότε θά πρέπει νά μφισβητηθον καί λες ο ποφάσεις στίς ποες συμμετεχε κατά τήν διάρκεια τς σταδιοδρομίας του νωτέρω δικαστής. λλωστε διος ποτέ δέν πρξε μέλος το φετείου Θεσσαλονίκης το ρείου Πάγου και φυσικά δεν ταν δυνατόν νά πηρεάσει τίς ποφάσεις ατές, ο ποες εναι καί ο τελικές ποφάσεις. Τελευταία κάποιοι προσπαθον νά μφισβη¬τήσουν τούς τίτλους το Μοναστηριο. Παρουσιά¬ζουν τήν μετάφραση νός π' ατούς καί σχυρίζονται τι εναι πλαστή, διότι μεταφραστής του, καταδικάσθηκε δθεν γιά πλαστογραφία τήν δεκαετία το 1920, χωρίς μως νά παρουσιάζουν κάποιο γγραφο πού νά ποδεικνύει τι ντως ναφερόμενος μεταφραστής καταδικάσθηκε, γιά σα το καταλογίζουν. λλά τίτλος ατός πού κδόθηκε τό 1890 δέν εναι μοναδικός πού πάρχει. πάρχουν λοι ο τίτλοι πού ναφέρθηκαν προηγουμένως. Οτε εναι μοναδική μετάφραση. Τό 2005 μέ πρωτοβουλία το Μοναστηριο μεταφράσθηκε ξανά τίτλος πό πίσημη μεταφράστρια. Τό νέο περιεχόμενο τς μεταφράσεως εναι διο μέ τό παλιό. Ψευδς σχυρίζονται τι σημερινή κταση το δάσους το Μοναστηριο εναι δθεν 60.000 στρέμματα καί τι τό Μοναστήρι δθεν διεκδικε, τόν Μύτικα, τήν κορυφή το λύμπου καί κατέχει σχεδόν λον τόν λυμπο. Στήν πραγματικότητα τό δάσος το Μοναστηριο εναι περίπου 29.000 στρέμματα καί ντιστοιχε σέ λιγώτερο πό τό 3% το ρεινο γκου το λύμπου. πό ατά 20.500 στρέμματα ερίσκονται πό καθεστώς προστασίας (θνικός Δρυμός λύμπου, περιοχή Natura 2000), που πιτρέπεται λάχιστη καθόλου διαχείρηση. Μέχρι σήμερα δέν παγγέλθηκε καμμία κατηγορία ναντίον το Μοναστηριο, σον φορ τήν γκυρότητα μή τν τίτλων καί τν λοιπν διοκτησιακν γγράφων του, πολύ περισσότερο δεν καταδικάσθηκε τό Μοναστήρι γιά κάτι τέτοιο. λλωστε λα τά νωτέρω γγραφα, τό Μοναστήρι τά χρησιμοποιε δ καί δεκαετίες, σέ κάθε μορφς καί βαθμο δικαστήρια (ρειο Πάγο, Συμβούλιο τς πικρατείας, φετεα, Πρωτοδικεα κ.λ.π.), τά ποία, λα νεξαιρέτως, χουν δεχθε τήν γκυρότητά τους. Θά ταν παραλογισμός νά δεχθε κανείς τι δεκάδες δικαστήρια, διαφορετικο βαθ¬μο καί διαφορετικν συνθέσεων καί σέ διαφορετι¬κές ποχές χουν, λα νεξαιρέτως, φερθε, δθεν ενοϊκά στό Μοναστήρι τι δθεν χουν ξαπατηθε πό ατό. Σέ λη τήν στορία το τό Μοναστήρι, πό τήν ποχή το γίου Διονυσίου μέχρι σήμερα, ντιμετώπισε στό Λιτόχωρο δύο μερίδες νθρώπων. Ατν πού τό πολεμοσαν καί ατν (τν περισσοτέρων) πού τό γαποσαν καί τό σεβόταν βαθιά. διος γιος Διονύσιος διώχθηκε ταν, σύμφωνα μέ τόν Συναξαριστή τς ρχαίας κολουθίας του, μερικοί κάτοικοι το Λιτοχώρου τόν διέβαλαν στόν Τορκο διοικητή τς περιοχς, τι κτίζει χωρίς τήν δειά του Μοναστήρι καί τι τσι θά χουν τόπο συγκεντρώσεως ο παναστα¬τημένοι λληνες καί θά κινδυνεύουν δθεν ο κάτοικοι τς περιοχς. ναγκάσθη¬καν βέβαια νά καλέσουν τόν γιο πίσω ταν παρατεταμένη νομβρία πληξε τόν τόπο τους μετά τήν φυγή του. λλά καί τά πόμενα χρόνια πρχαν παρενοχλήσεις καί καταπατήσεις τν κτημάτων το Μοναστηριο πό μία μερίδα τν κατοίκων το Λιτοχώρου μέ ποτέλεσμα τό Οκουμενικό Πατριαρχεο νά πέμβει πολλές φορές, στέλνοντας ξαρχίες καί νά ναγκασθε νά κδόσει κάποιες φορές καί φορισμούς. Σέ μία πό ατές καί μετά τήν πόρριψη «τν παντοίων ερηνοποιν καί συμβιβαστικν μέτρων πρός λύσιν τς πολυχρονίου ταύτης ριδος καί διαφορς» πού εχαν προταθε πό τόν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ωακείμ καί τό Μοναστήρι, τό Οκουμενικό Πατριαρχεο προέβη τό 1877 στόν φορισμό σων κατοίκων το Λιτοχώρου καταπατοσαν τά Μοναστηριακά κτήματα.



1 σχόλιο:

atheologitos είπε...

Συγχαρητήρια για την ανάρτηση! Ήταν κάτι που έλειπε!