ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

Του πρωτοπρεσβυτέρου Ευαγγέλου Κ.Πριγκιπάκη

Η Αποστολική Εκκλησία των Πατρών καυχάται δικαίως, καθώς έχει ευεργετηθεί ιδιαιτέρως από το Θεό όχι μόνο για τη θεμελίωση της επί του κηρύγματος και του μαρτυρικού αίματος του Πρωτοκλήτου Αγί­ου Ανδρέου, αλλά και για την κατά καιρούς φωταυγή παρουσία και δράση στους κόλπους της ιερών και θαυμάσιων προσωπικοτήτων, οι οποίες έλαμψαν και φώτισαν μυστικά, με τη διδαχή και την αγία βιοτή τους, τις φιλόθεες ψυχές του πληρώματος της· προσωπικότητες οι οποίες, με τη θερμότητα της πίστεως τους στο Θεό, αναλώθηκαν ως καιόμενες λαμπά­δες στην αδιάλειπτη αγαπητική διακονία του συνανθρώπου.

Μια τέτοια κατ' εξοχήν σπουδαία και ανε­πανάληπτη προσωπικότητα, η οποία διέλαμ-ψε στο νοητό στερέωμα της τοπικής Εκκλη­σίας των Πατρών, υπήρξε ο τρισμακάριος π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ο οποίος ερ­γάστηκε ποιμαντικώς, άκμασε πνευματικώς και διέπρεψε εκκλησιαστικώς στην αχαϊκή μεγαλούπολη. Ο αοίδιμος Γέροντας υπήρξε υπόδειγμα ενάρετου κληρικού και γνήσιου εκκληστιαστικού άνδρα με αποστολικό φρό­νημα. Υπήρξε δηλαδή υπόδειγμα ανθρώπου που προσωποποιούσε κυριολεκτικώς την ιερά εκκλησιαστική παράδοση- ανθρώπου που αποτελούσε αυθεντικό φορέα του ήθους της Εκκλησίας, καθώς διακρινόταν πρωτίστως για την οσιότητα και το ανεπίληπτο του βίου του. Ως προσωπικότητα ο π. Γερβάσιος ήταν πολυεδρικός, πολυσύνθετος, πολυτάλαντος, σφαιρικά συγκροτημένος και πνευματικά ολοκληρωμένος, ταυτόχρονα δε ασκητικός και προφητικός. Ως ποιμένας διέθετε ισχυρότατη θέληση, ακαταπόνητο χαρακτήρα, εκπλήσσουσα ζωτικότητα και ακατάβλητη μαχητικότητα, με αποτέλεσμα να κατορθώσει θαυμαστά επιτεύγματα στο πνευματικό του έργο.

Ο βίος του υπήρξε ένας, αδιάκοπος και ακα­τάπαυστος αγώνας για την εσωτερική πνευ­ματική εν Χριστώ μεταμόρφωση των μελών του ποιμνίου του, όπως επίσης και για την ου­σιαστική αναμόρφωση και καλυτέρευση της κοινωνίας στην οποία ζούσε και εργαζόταν ποιμαντικώς. Άνθρωπος βαθύτατης πίστεως, αδιάλειπτης προσευχής, εντονώτατης ασκήσεως, μύστης βαθύς της πνευματικής ζωής και παράλληλα άριστος κοινωνικός εργάτης, πλήρης αγάπης και ελέους για κάθε άνθρωπο και ιδιαιτέρως για τον μετανοούντα αμαρτωλό και τον ποικιλοτρόπως πάσχοντα. Η καρδιά του φλεγόταν από ιερό ενθουσιασμό. Σκοπός της ζωής του ήταν η δόξα του Χριστού και της Εκκλησίας. Επιδίωξη του μοναδική να κατα­στήσει τους ανθρώπους κοινωνούς και μετό­χους της θείας χάριτος, γι' αυτό κι επιστράτευ­σε όλα τα πλούσια τάλαντα που έλαβε από το Αγιο Πνεύμα.

Ως λειτουργός των ιερών μυστηρίων ο π. Γερβάσιος ήταν πάντοτε μεταρσιωμένος, καθ' όσον η ψυχή του φλεγόταν από τη θέα των συντελουμένων ενώπιον του φρικτών μυστη­ρίων. Ως κήρυκας του λόγου του Θεού υπήρξε ακαταπόνητος και ακατάβλητος. Είχε κατορ­θώσει να μεταδίδει σε όσους παρακολουθού­σαν τη διδασκαλία του και μιμούνταν την αγία του ζωή, την ορθόδοξη ευσέβεια, πνευ­ματικότητα και αρετή, ούτως ώστε ο ευσεβής λαός του Θεού να αισθάνεται απεριόριστο σεβασμό και βαθύτατη αφοσίωση και ευλά­βεια στο ιερό του πρόσωπο. Ως εξομολόγος αποδείχθηκε απαράμιλλος. Το εξομολογητή­ριο του είχε μετατραπεί σε ιατρείο πνευματι­κό, στο οποίο θεράπευε αριστοτεχνικά και ανέπαυε τις κουρασμένες ψυχές- είχε δηλαδή καταστεί το πνευματικό εκείνο μετερίζι, απ' όπου μοχθούσε ακατάπαυστα για να ελευθε­ρώσει από το βάρος της αμαρτίας τις χιλιάδες των πνευματικών του τέκνων. Ως κατηχητής υπήρξε ασύγκριτος, πρωτότυπος και ρηξικέ­λευθος. Τα κατηχητικά σχολεία του Αγ. Δη­μητρίου, απέβησαν πνευματικό φυτώριο για την Εκκλησία, ενώ η Αναπλαστική Σχολή και οι Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις, στον Προφήτη Ηλία και τα Συχαινά, προσέφεραν τα μέγιστα στην υγιή και ισορροπημένη σω­ματική ανάπτυξη και πνευματική ανέλιξη των κατηχητοπαίδων.

Ο Κύριος τον κάλεσε στην εν ουρανοίς Εκκλησία Του το έτος 1964 κι έπειτα από μισό και πλέον αιώνα διαρκούς και αδιάλειπτης διακονίας και προσφοράς στην Εκκλησία και το λαό του Θεού στην Πάτρα. Η κοίμηση του προκάλεσε γενικό πένθος. Όλοι τον έκλαψαν ως Πνευματικό τους Πατέρα και τον κήδεψαν με μεγάλες τιμές. Αν και απήλθε «εκ του κό­σμου τούτου» όμως, το ευσεβές πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας ουδέποτε τον λησμό­νησε, αλλά τον ενθυμείται με πολλή αγάπη και άπειρο σεβασμό, τον ευλαβείται εξαιρε­τικά και τον τιμά βαθύτατα για την αγιότη­τα του βίου του, το ακέραιο του χαρακτήρα του, καθώς και για το μέγεθος της τεράστιας υλικής και πνευματικής του προσφοράς στην πόλη του Πρωτοκλήτου. Η μνήμη του μισό αι­ώνα σχεδόν μετά την κοίμηση του παραμένει ζωηρότατη. Η αγάπη και ο σεβασμός του πλη­ρώματος της τοπικής Εκκλησίας των Πατρών στον άγιο Γέροντα παραμένουν αμείωτα, εφ' όσον τον διατηρεί στη μνήμη του ως το μα­κάριο εκείνο άνθρωπο, ο οποίος εφάρμοσε πλήρως στη ζωή του το λόγο του αγαπημένου του Νυμφίου, Ιησού Χριστού. Γι' αυτό και στη συνείδηση του λαού του Θεού ο π. Γερβάσιος είναι Άγιος. Η ανάδειξη των Αγίων όμως είναι έργο μόνον του Θεού και της Εκκλησίας Του. Εκείνο που μένει σ' εμάς είναι να προσευχόμα­στε ώστε γρήγορα να αξιωθεί η τοπική Εκκλη­σία των Πατρών να τιμήσει στη χορεία των Αγίων ένα ακόμη από τα εκλεκτότερα μέλη της. Έως τότε ο μακάριος Γέροντας θα βρίσκε­ται πάντοτε στην προσευχή μας, το όλο έργο του θα αποτελεί ιερά παρακαταθήκη για όλους εμάς τους πνευματικούς του απογόνους, κλη­ρικούς και λαϊκούς, ενώ στις καρδιές μας θα κατέχει ξεχωριστή θέση το ιερό του πρόσωπο, το δε φωτεινό του πέρασμα από την πόλη μας θα διατηρεί την οσία μνήμη του ζωντανή εις τους αιώνας των αιώνων.

(από το περιοδικό "Αποστολικός Λόγος" του Ι.Ν.Αγ.Αποστόλων Πατρών)