Ο π.Γερβάσιος Παρασκευόπουλος και η Ιερά Μονή Γηροκομείου

του Αρχμ. π. Συμεών Χατζή,

Πρωτοσυγκέλλου Ι. Μητροπόλεως Πατρών & Καθηγουμένου Ι.Μ. Γηροκομείου

Ο ευλογημένος από τον Θεό και χαρισματικός αυτός Γορτύνιος την καταγωγή ιερός ανήρ ήλθε στη Μονή μας το 1897 σε ηλικία 20 ετών ως δόκιμος μοναχός επί της ευκλεούς αρχιερατείας του κατά πάντα επιφανούς Ιεράρχου των Πατρών και Ηλείας Ιεροθέου (Μητροπούλου). Έφθασε στη Μονή μας, αφού προηγουμένως έζησε για κάποια χρονικά δι­αστήματα στις Ι. Μονές Κοιμήσεως Θεοτόκου Κερνίτσης Γορτυνίας, Αγ. Αθανασίου Κλειτορίας, Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων και Ταξιαρχών Αιγιαλείας. Μη ευρίσκοντας εκείνο που επιθυμούσε, έφθασε στην Πάτρα και στη Μονή της Παναγίας των Πα­τρών, όπου η νεανική φιλόθεος ψυχή του εύρε την αναζητουμένην ανάπαυσίν της για αρκετό καιρό. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι ενώ ο μεγά­λος εκείνος Αρχιεπίσκοπος Πατρών και Ηλείας Ιε­ρόθεος τον εσυμβούλευσε να μη εγκατασταθή, για κάποιο τουλάχιστον καιρό στη Μονή της Παναγίας -και είχε λόγους να το κάνη αυτό ο σοφός εκείνος Ιεράρχης- όμως ο π. Γερβάσιος, παρά το βαθύ σεβα­σμό και την απεριόριστο εμπιστοσύνη που έτρεφε προς τον όσιον εκείνον Αρχιερέα, επέμεινε να του δώση την ευλογία του να εγκαταβιώση εκεί, διότι το μοναστήρι αυτό είχε κερδίσει και αιχμαλωτίσει την καρδιά του από την πρώτη σ' αυτό επίσκεψη του. Ήτο άλλωστε από εκείνους που θέλουν να ευρίσκωνται νύχτα και ημέρα «εις τας αυλάς του Κυρίου».

Εις την Μονή μας, ή καλύτερα εις την Μονή του, εγκαταβίωσε με διάθεση και πόθο φλογερό να αγωνισθή τον «καλόν αγώνα» εναντίον του πονη­ρού και εναντίον του «παλαιού ανθρώπου», που όλοι φέρουμε μέσα μας, έχοντας ως πρότυπόν του τους μεγάλους ασκητάς και οσίους πατέρας της Εκκλησίας μας. Επιδοθείς εις την συστηματικήν μελέτην της Αγίας Γραφής, των Ι. Κανόνων, των βίων των Αγίων, και των συγγραμμάτων των Πατέρων της Εκκλησίας, και ταυτόχρονα εις την άσκησιν, την προσευχήν, την νηστεία, την αγρυπνία, την υπα­κοή και προπάντων εις την καλλιέργειαν της πίστε­ως και της ελπίδος εις τον θεόν και τον θείον έρω­τα προς τον Νυμφίον της ψυχής του, Χριστόν. Πό­ση εφαρμογή είχαν τα χρόνια εκείνα δια τον δόκιμον μοναχόν Γεώργιον (έτσι ελέγετο πριν του δοθή κατά την μοναχικήν κουράν το όνομα Γερβάσιος) τα λόγια του ψαλμωδού: «Ως αγαπητά τα σκηνώματα σου Κύριε των δυνάμεων. Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου. Η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θέον ζώντα» (Ψαλμ.83,1)....

(από το περιοδικό "Αποστολικός Λόγος" του Ι.Ν.Αγ.Αποστόλων Πατρών)