Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024

Ο Άγιος Νεκτάριος ανέβασε τον Γέροντα Αμβρόσιο στου ουρανό! Τι είδε…


            


(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κάποτε πάλι, που ήταν πολύ άρρωστος και δεν επικοινωνούσε με κανέναν για οκτώ ώρες περίπου και νόμισαν ότι φεύγει, γιατί είχε όψη νεκρού, όταν επανήλθε, αφηγήθηκε σε όσους ήταν δίπλα του πως τον ανέβασε ο Άγιος Νεκτάριος στον Ουρανό.

Εκεί συνάντησε τη Γερόντισσα Παρθενία μέσα στο φως και χωρίς βέβαια το πρόβλημα το σωματικό, που είχε όσο ήταν στη γη, η οποία τον αγκάλιασε με χαρά και του είπε:
– Καλώς τον! Καλώς τον! Αλλά, γιατί ήλθες; Δεν είναι ακόμα η ώρα σου. Κάτω σε χρειάζονται.

Του έδειξε τον Παράδεισο και τις απίστευτες ομορφιές του, έπειτα εμφανίστηκε ένας Άγγελος και του παρουσίασε, σαν από παράθυρο, την κόλαση.

Οπότε ο Γέροντας, μετά από αυτή την εμπειρία, είπε με έμφαση στους γύρω του:
– Δεν ξέρετε τι συμβαίνει εκεί. Να αντέχετε εδώ αυτά που περνάτε, να τα αντέχετε!

Από το βιβλίο της Ι. Μ. Δαδίου Παναγία η Γαυριώτισσα, «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου, Ο επιστήθιος φίλος του αγίου Πορφυρίου», των εκδόσεων Άθως. Κείμενα Μιχάλης Λεβέντης.

Ο Άγιος Νεκτάριος ανέβασε τον Γέροντα Αμβρόσιο στου ουρανό! Τι είδε… | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Όταν υποχωρώ στις απαιτήσεις της σαρκός, γίνομαι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου



Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

348. Τι φοβερό πράγμα είναι η λαιμαργία, το να τρώγη και να πίνη κανείς υπερβολικά!

Το γεμάτο, βαρυφορτωμένο στομάχι κάνει τον άνθρωπο να χάνη την πίστι και τον φόβο του Θεού, να είναι αναίσθητος στην προσευχή, να μη νοιώθη την ανάγκη να ευχαριστήση και να δοξάση τον Θεό.

Οι κοιλιόδουλοι απομακρύνονται από τον Κύριο.

Η καρδιά τους γίνεται σκληρή σαν λιθάρι.

Γι’ αυτό ο Λυτρωτής μας αποτρέπει από τη λαιμαργία:

«Προσέχετε εαυτοίς μήποτε βαρυνθώσιν υμών αι καρδίαι εν κραιπάλη και μέθη… και αιφνίδιος εφ᾽ υμάς επιστή η ημέρα εκείνη» ( Λουκ. κα’ 34). Η ημέρα της οργής του Κυρίου θα πλήξη αιφνιδιαστικά και αμείλικτα όσους είναι κοιλιόδουλοι.

349. Όσο ένας άνθρωπος παραδίδεται στις αισθήσεις του, τόσο και γίνεται σαρκικός, απομακρύνοντας από τον εαυτό του το Άγιο Πνεύμα, που δεν μπορεί να κατοική σε καρδιές με σαρκικό φρόνημα.

«Τις κοινωνία φωτί προς σκότος»; (Β’ Κορ. στ΄ 14). Οι άνθρωποι αυτοί, αλλοίμονο, δεν αισθάνονται την έλλειψι του Αγίου Πνεύματος.

Συμβαίνει σ᾽ αυτούς ό,τι και στον εκ γενετής τυφλό, που δεν έχει συνείδησι τι πολύτιμο πράγμα του λείπει, το φως του ηλίου.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν στην καρδιά τους ούτε πίστι, ούτε αγάπη, ούτε το πνεύμα της προσευχής, ούτε κοινωνία με την Εκκλησία.

Θεέ μου, τι κίνδυνοι με περιβάλλουν στη ζωή μου!

Όταν υποχωρώ στις απαιτήσεις της σαρκός, γίνομαι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου.

Αποσπάσματα από το βιβλίο Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης, η «Εν Χριστώ ζωή μου, Ιεροί λογισμοί μιας οσίας ψυχής», των εκδόσεων Αστήρ. Μετάφραση Βασίλειος Μουστάκης.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Όταν βγει η ψυχή από το σώμα (Αββάς Ησαΐας)

 


Αγαπητέ αδελφέ, αυτοί που ασχολούνται με τις εργασίες αυτού του προσωρινού κόσμου, αν προκόψουν σε αυτές και κερδίσουν, δεν σκέφτονται τους κόπους που πέρασαν, αλλά χαίρονται για την προκοπή που έκαναν ύστερα.

Πόση λοιπόν χαρά νομίζεις ότι νιώθει η ψυχή εκείνου που άρχισε να εργάζεται για τον Θεό και ολοκλήρωσε αυτό το έργο; Και όταν θα φύγει από τη ζωή, τα έργα του θα προπορεύονται, και θα χαρούν μαζί του οι άγγελοι, όταν τον δουν ότι ελευθερώθηκε από τις δυνάμεις του σκότους.

Γιατί όταν βγει η ψυχή από το σώμα, τη συνοδεύουν οι άγγελοι, και τότε βγαίνουν να τη συναντήσουν όλες οι δυνάμεις του σκότους, θέλοντας να την κρατήσουν, εξετάζοντας μήπως έχει κάτι από τα δικά τους.

Την ώρα εκείνη δεν πολεμούν εναντίον τους οι άγγελοι, αλλά τα έργα που έκανε η ψυχή την περιτειχίζουν και την φυλάγουν από αυτές, για να μην την ακουμπήσουν. Και αν νικήσουν τα έργα της, ψάλλουν μπροστά της οι άγγελοι, ώσπου να φτάσει στον Θεό με χαρά. Την ώρα εκείνη λησμονεί κάθε έργο του κόσμου τούτου και όλους τους κόπους της.

Είναι λοιπόν μακάριος αυτός που επάνω του δεν θα βρεθεί τίποτε από όσα είναι των αρχόντων του σκότους, γιατί η χαρά του και η τιμή και η ανάπαυση θα ξεπερνούν κάθε μέτρο.

* * *
Ας κλάψουμε, επομένως, με όση δύναμη έχουμε μπροστά στον Θεό· ίσως να μας σπλαχνιστεί η αγαθότητά του και να μας στείλει βοήθεια, για να μπορέσουμε να κάνουμε τα έργα που αντιμάχονται τους άρχοντες της κακίας, (*) τους οποίους θα συναντήσουμε μπροστά μας.

Ας φροντίσουμε λοιπόν με αποφασισμένη καρδιά να αποκτήσουμε επιθυμία του Θεού με απλότητα, η οποία θα μας σώσει από τα χέρια της πονηρίας, όταν θα βγει εκεί να μας συναντήσει.

Ας αγαπήσουμε την αγάπη προς τους φτωχούς, για να μας σώσει από τη φιλαργυρία, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αγαπήσουμε το να έχουμε ειρήνη με όλους, μικρούς και μεγάλους, γιατί αυτό θα μας προστατέψει από το μίσος, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αποκτήσουμε την υπομονή σε όλα, η οποία θα μας προστατέψει από την αμέλεια, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αγαπήσουμε όλους τους αδελφούς μας, χωρίς να μισούμε κανέναν ή να ανταποδίδουμε το κακό, και αυτό θα μας προστατέψει από τη ζηλοφθονία, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αγαπήσουμε την ταπεινοφροσύνη σε όλα, υπομένοντας τον λόγο που θα μας πει ο συνάνθρωπος, έστω και αν μας πληγώσει ή μας προσβάλει· και η ταπεινοφροσύνη θα μας προστατέψει από την υπερηφάνεια, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας επιδιώξουμε την τιμή του συνανθρώπου, χωρίς να κατηγορούμε ή να προσβάλλουμε κανέναν, και αυτή θα μας προστατέψει από την καταλαλιά, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αψηφήσουμε την ανάγκη και την τιμή του κόσμου, για να σωθούμε από τον φθόνο, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας διδάξουμε στη γλώσσα μας τη μελέτη του Θεού, τη δικαιοσύνη και την προσευχή, για να μας προστατέψει από το ψέμα, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Γιατί όλα αυτά τα κακά περικυκλώνουν την ψυχή όταν βγει από το σώμα, ενώ οι αρετές της συμπαραστέκονται, αν βέβαια τις έχει αποκτήσει. Ποιος λοιπόν έχει τη σοφία να προτιμήσει να αγωνιστεί ολόψυχα μέχρι θανάτου, για να λυτρωθεί από όλα αυτά;

Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε, και η δύναμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι μεγάλη στο να βοηθήσει την αδυναμία μας· γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος είναι ταλαίπωρος και του έδωσε τη μετάνοια όσο βρίσκεται στο σώμα, μέχρι την τελευταία του αναπνοή.

(*) Ο αββάς Ησαΐας στη συνέχεια αναφέρει τους άρχοντες αυτούς της κακίας ονοματίζοντάς τους από την αντίστοιχη κακία που καλλιεργούν: πονηρία, φιλαργυρία, μίσος κλπ.

[Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Ι’ (10), σελ. 105. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2001]

 

(Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)

Όταν βγει η ψυχή από το σώμα (Αββάς Ησαΐας) | Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ (alopsis.gr)

 

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024

π. Μάρκος Τζανακάκης: Οικογένεια - Η πορεία της σήμερα, με τον καιρό να 'ναι κόντρα (πνευμ. ομιλία)

 

Παρακολουθήστε την Πνευματική Ομιλία του π. Μάρκου Τζανακάκη με τίτλο: "Οικογένεια - Η πορεία της σήμερα, με τον καιρό να 'ναι κόντρα". Η Ομιλία έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσας Μασταμπά Ηρακλείου Κρήτης) την Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024. Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι Αρχιμανδρίτης, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Σύλλογος «Φίλοι του Αγίου Όρους Ηρακλείου»

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024

ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. Ο ΘΕΜΕΛΙΟΣ ΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ

 


Μακαρίου τού Αιγυπτίου ομιλίαι πνευματικαί, ομιλία 11,3-4

«Η ψυχή χρειάζεται Θεϊκό λυχνάρι, τό Άγιο Πνεύμα, πού κοσμεί τόν σκοτεινό οίκο, τόν φωτεινό ήλιο τής δικαιοσύνης, πού φωτίζει καί ανατέλλει στήν καρδιά. Χρειάζεται νά έχει η ψυχή όπλο μέ το οποίο κερδίζει τόν πόλεμο. Διότι καί εκεί πού λέει η Αγία Γραφή γιά την χήρα πού έχασε τήν δραχμή, πρώτα άναψε τό λυχνάρι, έπειτα φωτίστηκε τό σπίτι καί έτσι αφού φωτίστηκε τό σπίτι καί αναφθηκε τό λυχνάρι, βρέθηκε η δραχμή, πού ήταν χωμένη μέσα στήν κοπριά καί στήν ακαθαρσία καί στή γή. Καί η ψυχή λοιπον τώρα, δέν μπορεί μόνη της νά βρεί τούς λογισμούς της καί νά τούς ξεχωρίσει, αλλά, όταν αναφθεί τό Θεϊκό λυχνάρι, φωτίζει μέσα στό σκοτεινό σπίτι καί τότε βλέπει τούς λογισμούς της [τόν Δαυΐδ], μέ ποιό τρόπο είναι χωμένη μέσα στήν ακαθαρσία καί τόν βούρκο τής αμαρτίας».

Μέ άλλα λόγια, τό αληθινό χάρισμα τής μετανοίας γίνεται αισθητό όταν ανάψει αυτός ο λύχνος στή ψυχή μας μέ τήν ενέργεια τού Αγίου Πνεύματος μέσα μας, οπότε αρχίζει νά μάς αναδημιουργεί [όχι νά μάς ανακαινίζει, πού είναι η σύγχρονη αίρεση]. Στήν αρχή ο Θεός μάς έπλασε κατά τήν εικόνα κάι τήν ομοίωσή Του. Ενεφύσησε τήν πνοή τής ζωής στό πρόσωπο τού ανθρώπου καί τόν κατέστησε ζωντανό πνεύμα (όχι ζωοποιό, γιατί μόνο ο Κύριος είναι ζωοποιό Πνεύμα). Τώρα αυτή η νέα πνοή στήν καρδιά μας συνιστά τήν αρχή μιάς καινής κτίσεως, τήν ανάπλαση τού προσώπου μας.

Ο ΚΡΥΠΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ, ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΣΕΛ 190-191. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024

Ο ΕΑΥΤΟΣ Ο αληθινός, ο ψεύτικος κι ο ανύπαρκτος



Ο άνθρωπος είναι «ζώο πολιτικό», λέει ο Αριστοτέλης. Εκτός ανθρώπινης κοινωνίας είναι «ή θηρίο ή θεός».

Ισορροπεί εκεί, ανάμεσα στο άνω και στο κάτω όριο, χάρη στην κοινωνικοπολιτική αυτοθέσμιση. Τη θεμελιωμένη σε δύο αντίρροπες δυνάμεις: την αυθυπερβατική αμοιβαιότητα /φιλότητα και το αυθυποβατικό / ανταγωνιστικό νείκος. Η ανοδική δύναμη ενεργοποιείται από τη Θεοεπιθυμία του. Η καθοδική από την Φιλαυτία του.

Ο Εαυτός αναγνωρίζεται από την Ταυτότητα της Προσωπικότητάς του. Μπορούμε να πούμε, ότι είναι αληθινός, όταν ο Βίος του έχει διαχρονικό άξονα. Ενώ υπόκειται, δηλαδή, στον φυσικό νόμο της τροπής, κατά κάποιον τρόπο τον υπερβαίνει, υπακούοντας στην αρχή της αυτοομοιότητας / ομοιόστασης. Αντίθετα: μπορούμε να πούμε, ότι είναι ψεύτικος ο Εαυτός, όταν ο Βίος του δεν έχει διαχρονικό άξονα.

Ο Εαυτός της γένεσης και της ακμής των πολιτισμών, διαφέρει από τον Εαυτό της παρακμής και της κατάρρευσής τους. Οι πρώτος, ανταποκρίνεται στην περιγραφή «πώς δενότανε τ’ ατσάλι». Είναι «ηρωικός». Ο Εαυτός της παρακμής, κινούμενος ανάμεσα στους κεκτημένους θεσμούς, σα να μην τον αφορούν, μοιάζει με τον υπνοβάτη, που δεν καταλαβαίνει πού βρίσκεται. Ο τρίτος, «αναγνωρίζει τον εαυτό του» στους στίχους: «Άστε με ήσυχο όλοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια».

Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου

 


Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου

Θέλω καὶ κάτι ἐπὶ πλέον νὰ ἐπισημάνω γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία, γιὰ τὴ στιγμὴ τοῦ «Ἄξιόν ἐστι».

 Εκείνη τὴν ὥρα νὰ προσέχουμε τὸν λογισμό μας καὶ νὰ σταυρώνουμε ὅλο τὸ σῶμα μας, διότι εἶναι παρὼν ὁ Θεός. Εκείνη τὴν ὥρα ἀποκαλύπτει πολλὰ πράγματα ὁ Θεὸς καὶ πολύ μᾶς ἐνισχύει. Ἐκείνη τὴν ὥρα ἐπισκιάζει ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἡ δὲ Παναγία ὅλα τὰ ἐξορκίζει εἴτε πειρασμὸ εἴτε ἄρρωστια. Στο «ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἄχράντου» νὰ σταυρώνουμε τὸν νοῦ μας, ὅπου πονᾶμε καὶ νὰ μνημονεύουμε ὀνόματα ἀρρώστων, ἁμαρτωλῶν, φυλακισμένων καὶ ὅσων ἀνθρώπων ἔχουν ἀνάγκη.

Τὴν ὥρα ποῦ εὔχεται ὁ ἱερεύς καὶ λέει: «Μνήσθητι Κύριε… ζώντων καὶ τεθνεώτων» νὰ γονατίζουμε, ἂν μποροῦμε -καὶ οἱ ἐκκλησιαστικὲς- καὶ νὰ προσευχόμαστε... γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους. 

Κάποτε εἶχε ἔρθει ὁ κύριος, πού χάρισε στὸ Μοναστήρι τὰ βιβλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Εἶχε ἕνα ἐπίμονο πονοκέφαλο καὶ εἶχε ξοδέψει πολλὰ χρήματα στοὺς γιατρούς, χωρὶς νὰ βρῆ θεραπεία. Ἄκουσε λοιπὸν σὲ μία Θεία Λειτουργία φωνὴ πού τοῦ εἶπε: «Τὴν ὥρα πού θὰ λέη ὁ ἱερεύς τὸ “ἐξαιρέτως”, νὰ σταυρώσης τὸν πόνο σου». Αὐτὸ ἦταν, σταυρώθηκε καὶ πέρασε.

Ἔρχεται καὶ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Νὰ τὴ διέλθωμε μὲ πίστη, μὲ πολλὴ ἀγάπη, μὲ ὑπομονές, μὲ πολὺ ἀγώνα πνευματικό, γιὰ νὰ φθάσουμε καὶ στὴν ἁγία Ἄνασταση.

agiazoni